...Μα το σπουργίτι επίμονα τιτίβιζε στο ψύχος
όχι για ψίχουλα
μα για ένα απάγκιο μες στο κρύο
και για το ανοιχτό παραθυρόφυλλο
που θα έχυνε μες στην καρδιά του
τον λαγγεμένο πυρετό της πιο τρανής φωτιάς
βασανισμένου σιδερά από οξειδωμένους χρόνους,
μ’ ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη
μέσα στο στόμα το βουβό
στον παγωμένο ύπνο
του βασιλιά των ξωτικών που πάνω στ’ άλογό του
φέρνει τα παραμύθια του ντυμένα στη φωτιά του
μες στην ορφάνια γιατρικό για τα άφτερα πουλιά
μια νύχτα πάμφωτη από δαδιά
σε πείσμα του θανάτου.