Ο Νίκος Φωτιάδης είναι ένας άφοβος άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα και ανήσυχη νόηση. Σε αυτόν αναγνωρίζει τον σεμνό μα όχι σεμνότυφο ελευθερόφρονα σκεπτόμενο άνθρωπο που βιώνει την ρήση του Σολωμού: Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό. Σοβαρός χωρίς σοβαροφάνεια και ανυποχώρητος μέσα στη διαλογική του ετοιμότητα, με ευθυκρισία και επιμονή δίχως εμμονή στις θέσεις του επιχειρηματολογεί εξαντλητικά.
[...] Παρότι άφοβος άνθρωπος, ο Νίκος Φωτιάδης δεν είναι αθεόφοβος. Θα τον ονόμαζε άνθρωπο ένθεο κι άθρησκο μάλλον. Είναι ένθεος, επειδή έχει Θεό, τον θεό του. Δεν έχει θρησκεία, επειδή δεν ταυτίζεται με καμιά, δεν εντάσσεται σε κάποιο θρήσκευμα, διότι δεν υποτάσσεται σε κανέναν και σε τίποτε σε τούτο τον κόσμο. Είναι ελεύθερος από τον φόβο της ελευθερίας. Ελευθερόφρονας άνθρωπος και όχι εθελόδουλος πιστός είναι ο συγγραφέας μας.
Το ίδιο ήταν ο μέγας συντοπίτης του, ο ύψιστος Κρητικός κριτικός, ο Νίκος Καζαντζάκης. Από την Κρήτη (Κρητικός, με ήτα) και με κριτικό πνεύμα (κριτικός, με ιώτα) είναι ο Νίκος Φωτιάδης. Πρόκειται για ένα άφοβο πρόσωπο που δεν γίνεται αθεόφοβος άνθρωπος παραμένοντας ένθεος κι άθρησκος, δηλαδή ελεύθερος.

(Μάριος Π. Μπέγζος, από τον Πρόλογο)