Μια στοχαστική, ποιητική και φωτογραφική συναντήση με τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη και τα κείμενά του.


Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη αποδοχή της φύσης αυτής και δεν μπορούμε τότε να μιλάμε για φύση ούτε για άνθρωπο είτε πρόκειται για κοινή λογική σε μια δημοκρατία που φροντίζει, είτε πρόκειται για φιλοσοφία είτε τέχνη που ίσως κάποτε μας δώσουν την πιο ανοιχτή και απελευθερωτική δημοκρατία ή αντιστρόφως, είτε η χώρα είναι μακριά είτε κοντά, είτε μας περιβάλλει είτε την περιβάλλουμε, είτε πεθαίνει κανείς σ’ αυτή είτε είναι αδύνατον να πεθάνει κανείς σ’ αυτή, είτε αυτή πεθαίνει η ίδια είτε είναι αδύνατον να πεθάνει, υπερβαίνοντας τον θάνατο και κάθε φυσικό και μεταφυσικό όριο ή τέλος, η χώρα σαν να θέλει ν’ αναπνεύσει, να γαληνέψει, ν’ αφουγκραστεί τον εαυτό της στην τραγική ευφορία του τώρα, εδώ.