Για να απεγκλωβιστεί κάποιος από τον εαυτό του, από το άτομό του, χρειάζεται να κενωθεί, να ταπεινωθεί. Ν\' ακούσει βαθιά, στο εσώτερο είναι του το Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι. Κατέβα, ταπεινώσου, να έρθω να μείνω στο σπίτι σου. Με άλλα λόγια, μάθε να ζεις, αφού μετακομίσεις από τον εξώστη της διάνοιας στο υπόγειο της καρδιάς. Έτσι, βγαίνει κανείς από τον εαυτό του, εκκλησιοποιείται. Σκεπτόμενος τον Κύριο και όχι τον εαυτό του, βγαίνει εκτός εαυτού και οικειώνεται τους άλλους. Αγκαλιάζει τους πάντες με μία αίσθηση πλατυτέρας μητρότητας, στοργικά, σάμπως και τους κρυσταλλώσει ο παγετός του κόσμου. Ανήκει σε όλους, χωρίς να απαιτεί τίποτα από κανέναν. Αυτή την κάθοδο του ταπεινωμένου νου στην καρδιά, ο Πεντζίκης τη δίνει πολύ ωραία: Το γεγονός της ενώσεως λέει, όλων των πλασμάτων σε ένα σώμα με τον Ουρανό, στον χώρο της ζωικής λειτουργίας της καρδιάς, δεν κατανοείται, αν ο νους όλων μας των πεποιθήσεων δεν ταπεινωθεί και κατεβεί χαμηλότερα από το ύψος της κεφαλής όπου εδρεύει.

Το βιβλίο αυτό είναι μια ερμηνεία που πολλοί αναγνώστες προσδοκούσαν.
Μέσα από αυτό, δύσκολα κείμενα του Πεντζίκη γίνονται βατά για τους πολλούς...