Εννιά πορτρέτα (ή εννιά στιγμές) ενός μεταπολεμικού εθνικού γίγνεσθαι όπου εξαρχής το προσωπικό καθένας το ένιωθε σαν απόφαση, λιγότερο ή περισσότερο μοιραία, μέσα σε κλίμα αμηχανίας... η μοναξιά και η αίσθηση του πεπρωμένου όχι σαν φιλοσοφία, αλλά σαν μ��α μυστηριώδης σχέση με την ιστορία, δηλαδή σαν καθημερινότητα που λες και όλοι ήξεραν ότι κρύβει κάτι πλατύτερο...

Απλές, μικρές ιστορίες προσώπων και σκηνές ενός αλλοπρόσαλλου έπους σχέσεων μέσα σε ένα ρευστό περιβάλλον αντιλήψεων και προκαταλήψεων που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν σαν ιδεολογία... κι έτσι όλα αφέθηκαν στις αντοχές και τα όρια καθενός... δύσκολο να ξεχωρίσεις την ήττα από τον θρίαμβο, την εκμηδένιση από τον συνειδητό αναχωρητισμό, τον μορφασμό για μια γροθιά στο στομάχι από το χαμόγελο... γι’ αυτό φαντασία και βιώματα συγχωνεύονται σε ιστορίες με ονοματεπώνυμο που υπαινίσσονται ότι ποτέ το προσωπικό δεν είναι αυστηρά ιδιωτικό...
Εννέα μικρά αφηγήματα μιας πρώτης απόπειρας να γίνει επίκαιρη η νεότερη παράδοση, με πνεύμα αναζήτησης του σημερινού στα απαρατήρητα μιας παρωχημένης συνήθειας... μια αναζήτηση του χτες με την καρδιά στις αμίλητες και αθέατες τραγωδίες της διπλανής πόρτας... Όπου ίσως μένουμε εμείς.