Οι αποτυπωμένες σκέψεις τού Αναστάσιου Μεγαλοοικονόμου ακροβατούν στο τώρα και στο πριν, έχουν γλυκόπικρη γεύση, φλερτάρουν με τη μελαγχολία, ενώ δεσμίδες φωτός, λυτρωτικά, τις αποκαθιστούν και καθοδηγούν.

Ως εδώ βυθίζομαι. Ως εδώ αρκούμαι στο πριν.
Το πριν δεν είχε τίποτα, αλλά τα είχε όλα.
Το τώρα είναι αρνητικό με μελανές αποδράσεις του ήλιου.
Το ξάφνιασμα γυάλινος ορίζοντας σπασμένος.
Ο καρπός του μαραμένο λιοπύρι.
Τα φύλλα ξεπεσμένη ορειβασία στον διάφανο τοίχο.
Ας είναι τα τρίμματα ό,τι έμεινε από μένα.
Το λίγο πολύ. Το τίποτα το παν.
Πόσες ελπίδες να ραντίσω ακόμα;
Ποιες φρούδες αποχρώσεις του γκρι να ερμηνεύσω;
Πόση στάχτη τσιγάρου να βυθιστεί;
Το τσιγάρο κάηκε. Η φλόγα δεν έσβησε καθόλου
κι εγώ σιωπηλός σιγαστήρας.
Η συνήθεια παύει να είναι μοτίβο.
Θεέ, βοήθα η φλόγα να μη με σβήσει
κι αν σωθώ, εγώ ακόμα θα καίγομαι.

Ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος, η προσμονή, η εγρήγορση είναι τα θέματα τα οποία τον απασχολούν και καταγράφει.

Δώσε μου φτερά να κρατηθώ στη γη,
ο ουρανός δεν μου ανήκει.
Εκεί, τα σύννεφα φθονούν. Εκεί, μακριά από μένα.
Εκεί, που οι βροχές βρέχουν σκιές και ουράνιο τόξο
κρυφτό σε μένα.
Θησαυρός κρυμμένος κάτω από πέτρα.
Σημείωμα θαρρείς θα μου δείξει θησαυρό.
Λες να είναι μέσα μου; Λες να είναι πίσω μου;
Βράχος μπρος μου.