Βάσω Ζαφειροπούλου-Στο αρχοντικό της λεωφόρου-Άνεμος εκδοτική

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

«Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν’ ανοίξουμε πόρτα, να γλιτώσουμε» Νίκος Καζαντζάκης

Με το απόφθεγμα του μεγάλου μας λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη ξεκινώ γιατί το μήνυμα που αποκόμισα διαβάζοντας το νέο βιβλίο της Βάσως Ζαφειροπούλου «Στο αρχοντικό της λεωφόρου» είναι η μοίρα, το πεπρωμένο. Τόπος η Αθήνα, σ’ ένα παλιό αρχοντικό που οι ένοικοι του έχουν μείνει προσκολλημένοι στη μοίρα τους. Λυρική η συγγραφέας, μας συστήνει τους ήρωες της, έναν-έναν που δεν άνοιξαν την πόρτα να γλιτώσουν από τη μοίρα τους αλλά τη δέχτηκαν όπως ήρθε. Άνθρωποι όπως η μαντάμ Μπαζίλικα, χήρα ναύαρχου που ζει προσκολλημένη στο χθες και η ζωή της περιστρέφεται γύρω από αυτό. Αρχόντισσα άλλης εποχής, προπολεμικής, που αναθυμάται και "ζει" μέσα απ' το λαμπρό παρελθόν της. Ένα κορίτσι, η Δάφνη, την οποία παρέδωσε ο πατέρας της, για μια καλύτερη τύχη στη νονά της, μεγαλώνοντας κάτω απ' την επιρροή της γερασμένης αριστοκρατίας αλλά τελικά ωριμάζει μέσα στη ζεστή αγκαλιά μιας λαϊκής γυναίκας, της οικονόμου Μάχης που χωρίς αυτή, το σπίτι θα είχε ισοπεδωθεί προ καιρού. Ο Πάτροκλος, ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης που δεν έμαθε ποτέ να δουλεύει, μια γυναίκα, η Ασπασία, οικονομικά κατεστραμμένη που πιστεύει πως βρήκε τη Γη της Επαγγελίας. Στη διάρκεια μπαίνουν και άλλοι ήρωες, που ζωντανεύουν το μυθιστόρημα και του προσδίδουν ένταση και αγωνία. Όπως ο αδίστακτος αριβίστας ο Τζίμης, που αναζητάει την τύχη του σ' έναν πλούσιο γάμο. Η αγωνία ξεκινά από την ώρα που παρουσιάζεται στη σκηνή αυτός ο Τζίμης που καθόλου δε συμπάθησα. Όχι πως δεν ήταν σωστά δομημένος χαρακτήρας, το αντίθετο. Είχε όλα αυτά τα υλικά που τα βλέπουμε σε τέτοιους τύπους και τους απωθούμε. Πολύ καλός ψυχογραφημένος από τη συγγραφέα. Όπως όλοι οι άνθρωποι της μυθιστορίας που η μοίρα αλλιώς τους τα έφερε στη ζωή από αυτά που ονειρεύτηκαν. Όμως αυτοί οι άνθρωποι σήκωσαν τα χέρια ψηλά και δεν πάλεψαν δεχόμενοι το ριζικό τους. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ο καθένας μας θα είχε να δώσει μια συμβουλή. Ποια θέση έχει η σκληρή πραγματικότητα, ο έρωτας, ο θάνατος, το χρήμα και η παραβατικότητα στην ψυχή τους; Ποιος από αυτούς θα μπορέσει να κρατήσει το τιμόνι και ποιος θα πέσει στη θάλασσα μη ξέροντας να κολυμπήσει. Κάποιους η Νέμεσις τους τιμώρησε, κάποιοι έγιναν θύματα των προκαταλήψεων κι άλλοι έζησαν τον θάνατο και η ζωή ήρθε τούμπα. Το μυθιστόρημα έχει όμως και όμορφες, παραστατικές περιγραφές της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Δωδώνης που μαλακώνει τη ψυχή μας και την ταξιδεύει. Όμως η πραγματικότητα έχει και το πρόσωπο των ενοίκων του αρχοντικού που δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Αγγίζει το πρόβλημα των σχέσεων χωρισμένων γονιών με τα παιδιά, όταν το παιδί μένει με τη μάνα και ο πατέρας της ρίχνει ευθύνες για το μεγάλωμα του: «Η εκτίμηση και ο σεβασμός χτίζονται, δεν επιβάλλονται»

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο κι ας το προσέξουμε. Κάθε βιβλίο, κάθε συγγραφέας πάντα γρατζουνά τη ψυχή μας!

«Όλοι είμαστε περαστικοί απ’ τη ζωή. Όχι άδραξε τη μέρα, αλλά κάνε το καλύτερο που μπορείς κάθε μέρα».

Η ζωή έχει αφήσει τις γρατζουνιές της πάνω σε όλα και όλους ανεξαιρέτως. Κανείς τελικά δεν γλιτώνει απ’ το γλυκό θηρίο που λέγεται ζωή