Παπούτσια κάθε είδους παρελαύνουν στους δρόμους, στις βιτρίνες, στο τσαγκαράδικο.
Μα πρωταγωνιστής παραμένει το αγόρι με τα χρατς, που παλεύει να δέσει τα κορδόνια του και να λύσει τους κόμπους της καρδιάς του...
Μέχρι να μάθουμε τι σημαίνει ανησυχία, χαρά, λύπη, αμηχανία, αγάπη, φόβος, νοσταλγία, θυμός κι άλλα πολλά, είναι φορές που νιώθουμε κόμπο στο στομάχι κι άλλες πάλι την καρδιά μας δεμένη φιόγκο.
Τότε τίποτα δεν είναι -ή δεν φαίνεται- εύκολο.
Τότε δεν βρίσκουμε τρόπο να ησυχάσουμε.
Τότε κοιτάζουμε διαρκώς κάτω.
Τότε ξεχνάμε να δούμε τα σύννεφα, τα πουλιά, τον ήλιο και τα κεραμίδια των παλιών σπιτιών.
Και ο καιρός περνάει.
Ώσπου, μια μέρα, χωρίς να το καταλάβουμε,
η ανησυχία, η χαρά, η λύπη, η αμηχανία, η αγάπη, ο φόβος, η νοσταλγία, ο θυμός κι άλλα πολλά, παίρνουν χρώμα, μορφή και ήχο.
Τότε όλα γίνονται εύκολα.
Τότε όλοι οι άνεμοι κοπάζουν.
Τότε σηκώνουμε τα μάτια μας στον ουρανό.
Τότε βλέπουμε όλα τα σύννεφα, τα πουλιά, τον ήλιο και τα κεραμίδια των παλιών σπιτιών.
Κι ένα αόρατο χέρι λύνει τους κόμπους και τους φιόγκους που έχουν φωλιάσει μέσα μας.