Σε ποιο βαθμό ανταποκρίνεται στην αλήθεια η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας; Άραγε, υπάρχει μια τέτοιου είδους αλήθεια, ή η ακλόνητη βεβαιότητα των βιωμάτων αποτελεί μια αυταπάτη; Μήπως τελικά η ύπαρξη πραγματώνεται μέσα από προσωπικούς μύθους; Μ’ αυτά τα ερωτήματα έρχεται αντιμέτωπος ο Χρήστος, ένας μονήρης και αντικοινωνικός άνδρας, όταν έπειτα από ένα ατύχημα τον χτυπάει σαν κατάρα μια ιδιότυπη αμνησία. Στο μυαλό του παραμένουν άθικτες οι γνώσεις, οι δεξιότητες, οι κάθε λογής προτιμήσεις του και η πρόσφατη καθημερινότητά του, ωστόσο τα παιδικά του χρόνια, η εφηβεία και η πρώτη του νεότητα, βουλιάζουν στα σκοτεινά νερά της λήθης. Ανήμπορος να βρει πληροφορίες για τα χαμένα του χρόνια, ή να ζήσει αγνοώντας τα, με μόνη συνθήκη αυτοκαθορισμού το ανεξήγητο παρόν, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα πλαστό παρελθόν και να το υιοθετήσει. Οι συνέπειες της πράξης του αποδεικνύονται βαθύτερες απ’ όσο νόμιζε, καθώς οι αναμνήσεις του, φευγαλέες, αποσπασματικές και ακατανόητες, καραδοκούν κυοφορώντας την ανατροπή.