Στην τρίτη συλλογή της Ευσταθίας Τσιγκάνου ο αναγνώστης α ανακαλύψει είκοσι δύο νέα ποιήματα αλλά και δικές της μεταφράσεις ποιημάτων που τη γοήτευσαν, καθώς και μικρές προσωπικές της «βινιέτες», ποιήματα και πεζά, που άντεξαν στον χρόνο της συγγραφέως.
Στην ποίηση της Ευσταθίας Τσιγκάνου, το πρωτογενές, το απτό και το συμβατικό μεταμορφώνονται σε ένα μαγικό universum […]σε αναζήτηση όχι του υπερβατικού, αλλά του βαθιά ανθρώπινου, συντηρώντας τη χροιά του μυστηρίου και του δέους, αποδεικνύοντας ότι όντως «μια από τις πιο παράξενες ιδιότητες της ποίησης είναι η ικανότητα να εξάγει το μεγάλο και το εξαιρετικό από το καθημερινό».
Φωτεινή Χριστακούδη, καθηγήτρια νεοελληνικών σπουδών, Πανεπιστήμιο της Σόφιας – Ανακοίνωση στο 6ο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Νεοελληνικών σπουδών, Λουντ 2018, για την συλλογή «4+1 εποχές».
Σίγουρα, τα ποιήματα της Ευσταθίας Τσιγκάνου έχουν μια κρυφή γοητεία […] Διαθέτουν όμως και κάτι περισσότερο, την ευαισθησία και την αισθαντικότητα της γιατρού που προσπαθεί να ανακουφίσει τις πληγές των ανθρώπων και όπως γράφει η ίδια στο ποίημα «Απόπειρα αυτοανάλυσης (1)» να κάνει «τέχνη το λυγμό».
Φίλιππος Φιλίππου, κριτικός λογοτεχνίας, Η θλίψη, ο πόνος, η μνήμη, η αγάπη, Fractal.gr, για τη συλλογή «Το ξυλόφωνο».