ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Πόσο υπέροχα, παγωμένα ανατριχιαστικό είναι αυτό τρίτο μέρος της τριλογίας της Στέλλας Άνταμς! Αυτό το τελευταίο βιβλίο της σειράς είναι απόλυτα χορταστικό. Η αντι-ηρωίδα μας στα καλύτερά της! Μπορεί να θεωρούμε πως το κάθε βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα από τα άλλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, για να μπει ο αναγνώστης καλύτερα στο κλίμα της κάθε ιστορίας, θα πρέπει να διαβάσει και τις τρεις ιστορίες, με τη σειρά έτσι όπως έχουν κυκλοφορήσει. Η δε ηρωίδα, πάντα αντισυμβατική, ασυμβίβαστη, μονόχνωτη κατά τους συναδέλφους της, με την όψη της να μοιάζει περισσότερο με βαμπίρ, παραμένει πάντα ανθρώπινη, περισσότερο από ποτέ, αναπνέει, κινείται, παλεύει και περπατά ανάμεσά μας, είναι μια από μας. Θέλει να κάνει τον κόσμο όπου ζούμε ένα καλύτερο μέρος. Αυτή τη φορά καλείται να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τους δαίμονές της, τον χειρότερό της εφιάλτη. Αγωνίζεται μέσα στην ελληνική επικράτεια, στην πρωτεύουσα, στη σύγχρονη Αθήνα. Σε μια πόλη, που βρίσκεται μέσα στη καρδιά του χειμώνα, που αντιμετωπίζει ένα πρωτοφανή κύμα ψύχους, με τους ανθρώπους να έχουν ταμπουρωθεί μέσα στα σπίτια τους, και οι δρόμοι να είναι εντελώς άδειοι και να τους πνίγει η πυκνή ομίχλη. Μια γραφή εξαιρετική, αλλά προ πάντων κινηματογραφική, και σε αυτό το βιβλίο ακόμα καλύτερη, μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, παρόλο το ολόλευκο τοπίο του χιονιού. Αυτός ο τόμος τα έχει όλα, αγωνία, σασπένς ανατροπές, φρίκη, τρόμο και να νιώθουμε το δέρμα μας να ανατριχιάζει από τη παγωνιά και όχι μόνο, που αισθανόμαστε από την ιστορία. Καταλήγουμε να έχουμε κι εμείς Κρύο Δέρμα. Κρατάει εμάς τους αναγνώστες δέσμιους μέχρι την τελευταία του σελίδα. Δεν νομίζω πως θα μας χάλαγε, κάποια στιγμή στο μέλλον, να συναντήσουμε νέες ιστορίες μαζί της. Προσωπικά πιστεύω πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, οι ιστορίες της Στέλλας Άνταμς να μεταφερθούν στη μεγάλη ή στη μικρή οθόνη και στο σκηνοθετικό τιμόνι να βρίσκεται αυτός που έχει μεταφέρει στη μικρή οθόνη μια άλλη τριλογία. Εσείς τι λέτε;