Ο Βασίλης Παππάς οραματίζεται και συνομιλεί με τον προαιώνιο Όμηρο, αλλά και με τον διαχρονικό Έλληνα-Άνθρωπο. Μια αρχοντόπρεπη ποιητική παρουσία, πρωτότυπη που θεάται τα μάτια της ψυχής του ανθρώπου «εκ του συστάδην», καταυγαστικά μακρότοπα και μακρόχρονα ατενίσματα της ελληνικής ιστορίας με το αγνάντεμα της σωτήριας ακτής της «κοινής πατρίδας» των ανθρώπων, της οραματικής Ελλάδας.
Στίχοι, βαθείς διαλογισμοί με τ’ ανθρώπινα, τα υψηλά και τα ιδανικά σε επικό ταξίδεμα στα πέλαγα της οδυσσειακής ανθρώπινης περιπέτειας, φωτοντυμένες λεκτικές πορείες συνοδές των αγίων μνημονικών λειψάνων μιας ιστορίας που περιπατεί υπερηφάνως.