Αφετηρία του μέλλοντος κάθε λαού αποτελεί το παρελθόν του. Γι’ αυτό και ο λαός που στερείται προγονικής ιστορίας, είναι ανερμάτιστος και αδύναμος να διεκδικήσει το μέλλον του. Η προγονική ιστορία δεν αρκεί βέβαια από μόνη της για τη θεμελίωση του μέλλοντος ενός λαού. Απαραίτητη είναι και η γνώση της, αφού αυτή τον κατευθύνει στην ερμηνεία και κατανόηση των προτερημάτων και ελαττωμάτων του και τον οδηγεί στην αυτογνωσία του.
Η προσπάθεια για σχολαστική αναδίφηση των ιστορικών πηγών από τον γράφοντα, όπως και για ενδελεχή μελέτη, ανάλυση και καταγραφή σημαντικών γεγονότων της προγονικής τοπικής ιστορίας, οιστρηλατείται από μια βαθιά παρόρμηση, μια ανέλεγκτη εσωτερική λειτουργία, που καταλήγει στην αναζήτηση, στον εντοπισμό και στην ανάδειξη ιστορικών γεγονότων και τεκμηρίων, όπως έχουν διασωθεί σε ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα και έχουν δημοσιευθεί από ιστορικούς και αρχαιολόγους.
Γίνεται αντιληπτή, στο βιβλίο, η αμφίδρομη σχέση που συνδέει διαχρονικά τη Θεσσαλονίκη με τον ζωοδότη κάμπο της, ο οποίος υπήρξε μήτρα και διαχρονικός τροφός της. Μια σχέση, που ξεκίνησε με την ίδρυση της Θεσσαλονίκης, τότε που κάτοικοι οικισμών του κάμπου της, όπως της Χαλάστρας και της Σίνδου, αποτέλεσαν συστατικό στοιχείο της νεοϊδρυθείσας πόλης, συνεχίσθηκε στους χαλεπούς καιρούς των βαρβαρικών επιδρομών, τότε που η πόλη υπήρξε ασφαλές καταφύγιο των ξωμάχων της, πέρασε από την καταλυτική συμβολή των κατοίκων του κάμπου της στην απελευθέρωσή της το 1912 και φθάνει μέχρι την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τότε που οι ξωμάχοι του κάμπου, «αγκάλιασαν» στοργικά, με τα φιλάλληλα αισθήματά τους, την πόλη και τους κατοίκους της και διέσωσαν χιλιάδες Θεσσαλονικείς από την επαπειλούμενη λιμοκτονία τους.
Αυτήν τη σχέση κατέγραψε γλαφυρά, μέσα από τη βιωματική περιπέτειά του, ο ποιητής της Θεσσαλονίκης Ντίνος Χριστιανόπουλος, που επιβίωσε από τη θανατηφόρα πείνα του φοβερού χειμώνα του 1941 – 1942.