Ένας πρώην μισθοφόρος που καταζητείται από τον πλουσιότερο άντρα του κόσμου ενώνει τις δυνάμεις του με μια πόρνη, που είναι μητέρα ανήλικου παιδιού και πρόσφυγας από τη Συρία, για να καταφέρει να ξεφύγει. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν άτομα από το παρελθόν του μπαίνουν κι αυτά στο παιχνίδι! Έτσι ξεκινάει ένα έντονο, ανατρεπτικό ανθρωποκυνηγητό που όταν και αν τελειώσει δε θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.

Πρόκειται για ένα διαφορετικό ελληνικό μυθιστόρημα, γεμάτο περιπέτεια, σασπένς, ανατροπές και εκπλήξεις. Υπόκοσμος, μισθοφόροι, όπλα, δολοφονίες, προδοσίες, πρόσωπα-κλειδιά συγκροτούν μια περιπέτεια όπου τίποτα δε μένει σταθερό και οι χαρακτήρες αλλάζουν από σελίδα σε σελίδα. Η χρήση ενεστώτα εναλλάξ με τον κλασικό αόριστο δίνει παραστατικότητα και ζωντάνια στην αφήγηση και οι διαφορετικές οπτικές γωνίες από κεφάλαιο σε κεφάλαιο δεν αφήνουν τον αναγνώστη σε ησυχία, σφυροκοπώντας τον συνεχώς με νέες εξελίξεις. Μου άρεσε που μου σύστησε χαρακτήρες-αντιήρωες, που οι ζωές κι οι αποφάσεις τους μπορούν να κριθούν είτε θετικά είτε αρνητικά κατά την ανάγνωση. Επίσης, υπάρχουν τοπόσημα από διαφορετικές φλαμανδικές πόλεις τα οποία ο συγγραφέας ένωσε σε μια «φανταστική» πόλη, κάνοντάς με να ανατρέχω κάθε λίγο στο διαδίκτυο μπας και καταφέρω να ταυτίσω το μέρος της δράσης αλλά εις μάτην, παρ’ όλ’ αυτά γνώρισα ενδιαφέροντες ταξιδιωτικούς προορισμούς!

Η κεντρική ιδέα της πλοκής είναι μια αξιοπρεπής περιπέτεια με αποστολές αυτοκτονίας, πράκτορες, υπόκοσμο, ανελέητο κυνήγι, φυσικά ρομάντσο, λίγο black humor σαν αυτά που συναντάς στα κλασικά νουάρ μυθιστορήματα, τις αναμενόμενες υπερβολές και ακρότητες ενός τέτοιου είδους μυθιστορήματος που όμως με έπεισαν για την αληθοφάνειά τους. Αυτό που με κούρασε ήταν η χρήση υπερβολικά πολλών επιθετικών προσδιορισμών, η λυρικότητα που ίσως φανεί περιττός ο βαθμός χρήσης της σε ένα κείμενο καταδίωξης («το υγρό χέρι της νεροποντής», «Αποτραβάει τα μάτια της ψυχής της από τις εικόνες της φρίκης που γεμίζουν το μαύρο πηγάδι της ύπαρξής της, ελπίζοντας πως δεν ήρθε ακόμη η μέρα του να ξεχειλίσει», σελ. 28, «Φοράει ένα μακρύ παλτό στο χρώμα της στενοχώριας», σελ. 62, «Ένας ακρωτηριασμένος, ετοιμοθάνατος ήλιος βυθίζεται ηττημένος πίσω από τον σταχτή ορίζοντα», σελ. 77 κ. ά.), η σχεδόν βερμπαλιστική χρήση της γλώσσας και οι εκτεταμένες σκέψεις και απόψεις των ηρώων σε αρκετά σημεία, γνωρίσματα που δεν αφήνουν τις εξελίξεις να γίνουν καταιγιστικές και το κείμενο πιο σφιχτοδεμένο.
Οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενδιαφέροντες και ολοκληρωμένοι, επηρεάζονται από τα γεγονότα και τις ανατροπές, έχουν συγκεκριμένο παρελθόν κι χαρακτηριστικά γνωρίσματα και δρουν ως αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης και όχι βεβιασμένα ή σαν από μηχανής θεοί. Είναι όλοι τους αξιόλογοι:

-ο επιθεωρητής Βίνσεντ Ντέκερ, αρχηγός της αστυνομίας, που μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες έχει να ξεκαθαρίσει δολοφονίες μπράβων και την ανατίναξη μιας αποθήκης, στοιχεία που δείχνουν πως ξεκίνησε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών οπότε αποφασίζει να μην επιτρέψει στον τρόμο να γυρίσει στην πόλη του,

-ο Νοτιοαφρικάνος μισθοφόρος Άντριαν ντε Βολφ, που ένα χρόνο πριν πρόδωσε τον καλύτερό του φίλο, έναν από τους πιο ισχυρούς άντρες του κόσμου, για μια γυναίκα, και τώρα έγινε ένα φάντασμα που κινείται στο σκοτάδι, να όμως που τελικά τον βρήκαν στη Φλάνδρα του Βελγίου, όπου κρύβεται στο αχρηστευμένο δίκτυο υπονόμων της πόλης («ένα πλάσμα που μόλις γύρισε από την κόλαση… ή που γεννήθηκε σ’ αυτήν», σελ. 26). Το παρελθόν του, που μας δίνεται αποσπασματικά κατά την πορεία της πλοκής, τεκμηριώνει το σκληροτράχηλο του χαρακτήρα του και την έλλειψη δισταγμού και άλλων αισθημάτων. «Από εκείνη την ημέρα και μετά ο Άντριαν δεν έχει σταματήσει να τρέχει για να ξεφύγει. Να ξεφύγει από τον εαυτό του. Τελικά, τον φόβο δεν τον ξέχασε, δεν τον ξεπέρασε, όπως νόμιζε, απλώς, επειδή έγινε μόνιμος σύντροφός του, έπαψε πια να τον βλέπει» (σελ. 180).
-η Κιάρα Ζανέτι και ο Λ. που είναι στο κατόπι του μισθοφόρου. Εκείνη είναι το δεξί του χέρι, έχει όμως και τα δικά της σχέδια, αναγκασμένη να ζητήσει βοήθεια και να εμπιστευτεί ξανά, κάτι που έχει βγει εις βάρος της κατά το παρελθόν. Πανέξυπνη, αποτελεσματική και εξπέρ στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Εκείνος έχει ανυπέρβλητη δύναμη, γόητρο και πειθώ («…αν το αίμα του είχε κάποιο ασυνήθιστο χρώμα, τότε αυτό δεν θα ήταν το γαλάζιο των ευγενών αλλά το απύθμενο μαύρο των ναρκισσιστών», σελ. 117), έχει υψηλές γνωριμίες και με αφορμή το κυνήγι του ντε Βολφ καταφέρνει να συγκεντρώσει εν μια νυκτί όλα τα κεφάλια του πλούσιου υποκόσμου της πόλης και του οργανωμένου εγκλήματος.

-ο Ιταλός ιερέας από τη Σικελία Ροζάριο Καμιλιέρι, που εστάλη εν είδει τιμωρίας μακριά από τη χώρα του για ένα σαρκικό ατόπημα. Γι’ αυτόν οι γυναίκες είναι αγάπη, πάθος, έρωτας, όχι απλά το αντικείμενο του πόθου ή ένας εθισμός και τώρα βρίσκει τον εαυτό του ερωτευμένο με την πόρνη Χάνα! «Του δόθηκε μια ευκαιρία να καθαρίσει την ψυχή του ανυψώνοντας τη δική της» και να ξεπλυθεί από τα αμαρτήματα του παρελθόντος. Θα τα καταφέρει;

-και τέλος η πόρνη Χάνα, που την έφεραν λαθρομετανάστρια με το παιδί της από τη Μέση Ανατολή, με τα δικά της βάσανα: ο πρωτότοκός της, Σαμίρ, πήρε όπλο μόλις στα 14 του για να γίνει ήρωας-μάρτυρας στα μάτια των φανατικών συνομηλίκων και του πατέρα του. Η Χάνα το έσκασε από το Χαλέπι με τον Αμπάς για να φύγει μακριά από τον άντρα της και να γλυτώσει τον γιο της από τη μοίρα («…στον κόσμο που μεγάλωσε, γυναίκα και θυσία υπήρξαν δύο συνώνυμες λέξεις», σελ. 67). Στη Συρία εργαζόταν ως νοσοκόμα και έζησε τον πόλεμο από πρώτο χέρι.

«Ο καλπασμός των αμνών» είναι μια συναρπαστική, ανατρεπτική περιπέτεια, με χαρακτήρες «αντιήρωες» που ζουν απρόσμενα γεγονότα, αλληλεπιδρούν με αναπάντεχο τρόπο, αγωνίζονται για άλλη μια μέρα ζωής, εμπιστεύονται και προδίδουν, αγαπούν και εξαπατώνται, νικούν και ηττώνται. Η συναρπαστική ιστορία, γεμάτη δράση, ένταση και ανατροπές με κράτησε ως το τέλος και μου σύστησε ανθρώπους που καλό θα ήταν να μην είχα γνωρίσει στην πραγματική μου ζωή!