Άνοιξη 2020 και η Ανθρωπότητα νιώθει εξόριστη, ηττημένη από τους αιώνιους φόβους της, μεταλλαγμένη από θύτης σε θύμα. Παρακολουθεί άναυδη τα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια της∙ παρατηρεί τα ίδια τα μέλη της να κατακρημνίζονται σε άθλιες χωματερές, να συνθλίβονται, να υποτάσσονται τυφλά στην ηθική του φόβου.

«Θεέ μου, αν είναι δυνατόν! Πού πάμε, τι κοινωνία φτιάξαμε;» ψελλίζει σύσσωμη, αν και τις περισσότερες φορές παραμένει βουβή∙ άλλωστε, πώς να κρυφτεί από τα παιδιά, τι εξηγήσεις να δώσει για τα όνειρα που χάθηκαν, τους δρόμους που έφραξαν, τα τραγούδια που κόπασαν, πώς να δικαιολογήσει τα ανεκπλήρωτα της ψυχής τους. Άραγε, ποιος είναι άμοιρος των ευθυνών του;

Ξαφνικά, οι άνθρωποι χάθηκαν, εξαφανίστηκαν από προσώπου γης κι αυτοί οι ελάχιστοι που κυκλοφορούν… Μήπως μπορείς να δεις τα πρόσωπά τους; Οι μάσκες! Μια πανάρχαια συνήθεια οι μάσκες και τα ψιμύθια που, ωστόσο, κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους∙ και τώρα και πριν. Πάντα είχαν και έχουν την τιμητική τους, αλλά, μήπως ήρθε η ώρα να τις αποχωρισθούμε;

Είναι κι αυτός ο χρόνος που εξανεμίζεται, που περνάει σε μια άλλη διάσταση, άμετρη∙ οι ρέουσες τομές του, οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, κοκκάλωσαν, έπαψαν να κυλούν, κατάντησαν ανούσιες και στενές, ανώφελες.

Τα πάντα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, μετουσιώνονται∙ τα μεν ουσιώδη γίνονται ανούσια, τα δε ανούσια ουσιώδη. Το παρελθόν κατακλύζει το παρόν και οι αναμνήσεις αφόρητα νοσταλγικές∙ ολάκερος ο κόσμος προβάλλει, πια, μέσα από φωτογραφίες μιας άλλης εποχής.

Και οι αριθμοί υψώνουν, νικητές, το τρόπαιό τους∙ οι ζώντες αριθμοί, οι νεκροί αριθμοί, οι έξοδοι αριθμοί, οι πόλεις αριθμοί… Θαρρείς και ξαφνικά, ένα νέο γένος ανθρώπων ξεφύτρωσε από το πουθενά∙ το γένος των Αριθμημένων.

Κι ύστερα από όλα αυτά, τι…