Μου λένε κάποιοι: πώς εσύ ένας μη εκπαιδευτικός ασχολείσαι με τον σχολικό κήπο, που είναι αντικείμενο που ανάγεται στη σφαίρα της εκπαιδευτικής κοινότητας; Κι άλλοι, μου λένε ακόμα: τι το ενδιαφέρον βρίσκεις, εσύ ένας γεωτεχνικός και περιβαλλοντολόγος, σ’ ένα τέτοιας «μικρής» κλίμακας κι επιστημονικού ενδιαφέροντος θέμα (!), όπως αυτό του σχολικού κήπου, όταν η φύση και γενικότερα το περιβάλλον έχει τόσο ευρύ, πολυποίκιλο και πολυδιάστατο αντικείμενο για ν’ ασχοληθείς;
Απαντώ και στους δύο, πως εκ της ιδιότητάς μου, της επιθυμίας μου για τη φύση και της βιωματικής μου ενασχόλησης με τον κήπο, αγαπώ να τον μελετώ. Ιδία τον σχολικό κήπο, που είναι το πρώτο και βασικό σχολείο της φύσης, εκεί όπου παίρνεις την πρωταρχική παιδεία γι ́ αυτήν, για να την αισθανθείς και να τη νοιώσεις, για να τη βιώσεις και να γίνεις συνειδητός της, για να παιδευτείς περιβαλλοντικά και να λειτουργήσεις υπεύθυνα σε σχέση με το γύρω σου, με τον άνθρωπο, με τον εαυτό σου (αφού τα έμψυχα συνδιαλέγονται με τα άψυχα για να διανοηθούν και να δυναμωθούν, για να υπάρξουν στο ζην). Γιατί ακόμα προσλαμβάνεις την κοινωνία του τόπου στην επαφή και την επικοινωνία με τα στοιχεία της φύσης κατά τη μαθητεία σου σε αυτήν, γιατί παίρνεις αξίες και διδάγματα στη γνωριμία και την εξοικείωσή σου με τη γη, γιατί πράττεις γήινα, ενεργητικά, συλλογικά, παιδευτικά, φτιάχνοντας την ευθύνη σου για τον κόσμο κατά την ποίησή σου γι’ αυτόν και την πόνησή σου σε αυτόν.