Το παρόν διήγημα σκοπό έχει να σκιαγραφήσει τα ενδόμυχα της ψυχής με βασικό συστατικό τον έρωτα. Το διήγημα είναι εμπνευσμένο από το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, «Όφις και Κρίνο». Ο Καζαντζάκης περιγράφει τον έρωτα ενός ζοφερού ζωγράφου. Έναν έκφυλο και αιώνιο έρωτα, εμποτισμένο από τις σταγόνες της ηδονής του θανάτου που έσταξαν πάνω του. Μέσα από το ημερολόγιό του, εκείνος ανιστορεί τα ανεξέλεγκτα συναισθήματά του και καλεί την ερωμένη του να τον επισκεφτεί για μία τελευταία φορά. Στις 25 του Μάρτη. Εκείνη πηγαίνει. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, πριν το τελευταίο άγγιγμα, ξεκινάει και η δική μου ιστορία. Στην πραγματικότητα, είναι η ίδια ιστορία του Νίκου Καζαντζάκη, γραμμένη όμως τώρα από την άλλη πλευρά. Της γυναικός. Εδώ ξετυλίγονται τα δικά της συναισθήματα, που τελικά δε
2διαφέρουν από του εραστή της. Τα λόγια της και οι σκέψεις της παίρνουν τη μορφή εξομολόγησης. Απαντάει στα ερωτήματά του και θέτει καινούργια.