Τη νύχτα που το φεγγάρι βάφτηκε μωβ-πράσινο, κι εκεί που κανείς μα κανείς δε το περίμενε, ήρθε τελείως αναπάντεχα, η απάντηση (στην πρόκληση): από τα σκουπίδια…
Τόσα χρόνια και (παρά τη δυσαρέσκεια που μεγάλωνε κυρίως στα λόγια και σε θεωρητικούς σχηματισμούς αναλύσεων επί αναλύσεων) κανείς δε σήκωνε πρακτικά το γάντι απέναντι στην οργανωμένη διαβολική παγκόσμια αρμάδα της βίας, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης.
Μέχρι που η φυλή των σκουπιδιών ανέλαβε αυτόνομη δράση. Κόντρα σε όλους τους μηχανισμούς εξουσιών, που λεηλατούν τη φύση, ανισορροπούν το περιβάλλον, πυροβολούν το ανθρώπινο ανάστημα, προσβάλουν την αξιοπρέπεια της προσωπικότητας και καταδυναστεύουν κυνικά τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελευθερίας, ειρήνης, και δικαιοσύνης. Κόντρα στους πλανητάρχες!
Τα σκουπίδια συνωμότησαν. Μέσα στους κάδους. Ανάμεσα σε ληγμένα, αποφάγια, πλαστικά, και κουρέλια κάτι τσαλακωμένα χαρτιά με στιχάκια παλαβά, πήραν κεφάλι, αναποδογύρισαν τους κάδους, προτού οι αρχές τα ρίξουν στην πυρά, και ξαμολήθηκαν μαζί με όλα τα σκουπίδια του πλανήτη στο αντάρτικο.
Η μάχη μόλις άρχισε:… «Εν αρχή ην ο Λόγος…»