ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογίαννη

Πρώτα από όλα αξίζει να σημειώσουμε πως αυτό το μυθιστόρημα είναι μια φυσική συνέχεια του «ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε πριν από αυτό. Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός πως η κυρία Παπαδημακοπούλου καταπιάνεται πάντα με πολύ επίκαιρα θέματα. Αυτή τη φορά είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή. Μη ξεχνάμε και μη παραβλέπουμε πως ο έρωτας και η απλή και ανιδιοτελή αγάπη κινούν τα νήματα της ζωής. Και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για άλλη μια δακρύβρεχτη ιστορία αγάπης. Κάθε άλλο μάλιστα. Αρκετοί από μας έχουμε ερωτευθεί και αγαπήσει πάρα πολύ, πέρα από κάθε όριο, και πολλοί μας θεώρησαν πολύ τυχερούς που καταφέραμε να ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Όταν όμως μια τέτοια ιστορία λήγει άδοξα κι αφήνει εμάς χίλια κομμάτια και μέσα σε αφόρητο πόνο, να προσπαθούμε να τα μαζέψουμε ένα προς ένα, αισθανόμαστε κενοί και είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως δεν θα ξαναβιώσουμε κάτι παρόμοιο. Νομίζουμε πως έχουμε θωρακίσει καλά τη καρδιά μας, έτσι ώστε να μην ξαναπληγωθούμε, αλλά έλα που εκείνη παίρνει από μόνη της πρωτοβουλία και αρχίζει και κάνει πάλι τα δικά της και μας βάζει σε νέες περιπέτειες. Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, ίσως κι εμείς οι ίδιοι. Πολύ καλά σκιαγραφημένοι, απόλυτα πειστικοί πως θα μπορούσαν να είναι πρόσωπα υπαρκτά. Παλεύουν με τους δαίμονες τους και μέσα από αυτόν τους τον αγώνα μας γεμίζουν κι εμάς ελπίδα. Δεν αφήνουν κανέναν μας ασυγκίνητο. Μερικοί αναγνώστες μπορεί να θεωρήσουν πως η συγγραφέας μακρηγορεί, ίσως να υπερβάλει κιόλας ως προς την ανάλυση, αλλά στα περισσότερα σημεία είναι απολύτως απαραίτητη για να έχουμε μια πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν γύρω από τους ήρωες και την ψυχοσύνθεσή τους. Σε καμία περίπτωση δεν φλυαρεί ασύστολα. Η γραφή της καταφέρνει πάντα να είναι μοναδική, έντονα συναισθηματική που στην κυριολεξία μας παρασέρνει. Η ιστορία είναι πολύ καλά δεμένη αφηγηματικά. Όσο διαβάζουμε αυτό το βιβλίο, αν και φτάνει τις 536 σελίδες, δεν θέλουμε να το αφήσουμε στιγμή από τα χέρια μας, κι αυτό μέχρι να φτάσουμε στο τέλος, για να δούμε οι ήρωες πως θα προχωρήσουν στη ζωή τους. Ένα μεγάλο μάθημα μας δίνει η κυρία Παπαδημακοπούλου και οι ήρωές της ιστορίας μας. Να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή, πρέπει να ζούμε τη κάθε στιγμή και να τη ξεζουμίζουμε στη κυριολεξία.