ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Σε μια εποχή απόλυτης αποστασιοποίησης και απάθειας από τα τεκταινόμενα, έρχεται αυτή η φωνή αφύπνισης που στιγματίζει τα άσχημα της κοινωνίας μας, ένα προς ένα. Ο ποιητής μας δεν χαρίζεται σε κανέναν, διαλύει αυτό το εικονικό σύννεφο της ευμάρειας και της μακαριότητας και καταγγέλλει τις όποιες παθογένειες έχουν πέσει στην αντίληψή του, ξεκινώντας από τον ίδιο του τον εαυτό και προχωρά στο περιβάλλον που μας περιστοιχίζει. Αρκετές φορές η γλώσσα είναι σκληρή, και με τη χρήση συμβόλων δημιουργεί, πολύ πετυχημένα εικόνες, καταδεικνύοντας στους συμπολίτες του τη ζοφερότητα της κατάστασης. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να σωπάσει, και με αυτό του τον τρόπο φωνάζει. Ο λόγος του δεν είναι διόλου επιτηδευμένος, αντίθετα είναι πολύ απλός, ελεύθερος και λυρικός, αναβλύζει αυθόρμητα και πηγαία, η πένα του πολύ φρέσκια και σημερινή και μας δηλώνει απερίφραστα πως ότι έζησε μέχρι τώρα δεν του επιτρέπει να μπει σε καλούπια και στεγανά. Ο ίδιος έχει προβληματιστεί πολύ με την κατάσταση που υπάρχει γύρω μας και προσπαθεί να μας βάλει κι εμάς σε μια κατάσταση προβληματισμού και αφύπνισης και μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για το τι συμβαίνει σήμερα, για αυτό το θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε, αλλά και για το τι μέλει γενέσθαι για το μέλλον και τις γενιές που ακολουθούν. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον κύριο Μπαλατσούρα και παρουσιάζουν το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας σε όλη του την διάσταση χωρίς μασημένα λόγια. Αρκετά τολμηρό το εγχείρημά του, για θέματα που όσα δύσκολα ή πιο εύκολα κι αν είναι, πολλοί δεν θέλουν ούτε να τα σκέπτονται. Και χαίρομαι προσωπικά πολύ, που δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για την προσπάθεια να μετατραπεί ο πληθυσμός σε όχλο, στην απατηλή αίσθηση και όχι την ουσιαστική ύπαρξη ελευθερίας, τον απόλυτο συμβιβασμό και τη συμμόρφωση χωρίς καμία μορφή αντίδρασης στους κανόνες που επιβάλει η κοινωνία. Η ποιητική του αυτή συλλογή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και ο απώτερος προορισμός της είναι στη τελική η αφύπνιση όλων, με στόχο να βγούμε από τα προσωπικά μας και κοινωνικά μας αδιέξοδα και όχι απλά να προσθέσει ο ποιητής απλά μία "έκδοση" ποιημάτων ανάμεσα στις πολλές άλλες. Πιστεύω ότι αν τη διαβάσει κάποιος μέχρι το τέλος, θα του αρέσουν και θα καταλάβει τι εννοεί ο κύριος Μπαλατσούρας και θα ανατρέχει εκεί ξανά και ξανά.