8 Δεκεμβρίου 1966.

Μια μαύρη μέρα που βύθισε ολόκληρη την Ελλάδα στο πένθος.

Μια μέρα που δε θα ξεχαστεί ποτέ!

Το πιο πολύνεκρο ναυτικό ατύχημα στην Ελλάδα.

Κοντά στη νήσο Φαλκονέρα βυθίστηκε το πλοίο «Ηράκλειον» και μαζί του, στον υγρό αυτό τάφο, πήρε 200 αθώες ανθρώπινες ψυχές. Δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν ή έστω να παλέψουν για τη ζωή τους. Και όλα έγιναν τόσο ξαφνικά, τόσο γρήγορα…

Τα λόγια μου έχουν στερέψει. Ψάχνω αλλά αδυνατώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω αυτά που ένιωσα, δυσκολεύομαι πολύ. Υπάρχουν άραγε κατάλληλες λέξεις; ΠΟΝΟΣ…ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ…ΣΚΗΝΕΣ ΑΛΛΟΦΡΟΣΥΝΗΣ. Απελπισία και ελπίδα. Ζωή και θάνατος. Σκοτάδι και φως. Πόνος και χαρά. Η μάχη ξεκίνησε… Κονταροχτυπιούνται στήθος με στήθος. Ποιος θα είναι ο νικητής;

Με κάθε γύρισμα της σελίδας αυτού του βιβλίου νιώθω στο σβέρκο μου την παγωμένη ανάσα του θανάτου. Το σώμα μου όλο έχει μουδιάσει, έχει παραλύσει. Τα αυτιά μου βουίζουν σαν σμάρι από μέλισσες. Παραπαίω ανάμεσα στην αλήθεια και την παραίσθηση. Και κάπου εκεί δίπλα μου, «βλέπω», «νιώθω» τον κ. Παναγιώτη Μπελώνη να γραπώνεται από ένα κομμάτι ξύλο με την ελπίδα να σιγοκαίει σαν φλόγα στην καρδιά του.