Η σύγχρονη ποίηση δεν είναι πάντα ευανάγνωστη. Συχνά πάσχει από ένα είδος νοηματικής ρευστότητας. Γι΄ αυτό και προϋποθέτει αναγνώστη με ασκημένη όραση. Δεν αποκλείεται, βέβαια, η ρευστή γεύση που μας αφήνει ο σύγχρονος ποιητικός λόγος, να αποτελεί και τη μέγιστη γοητεία του. Τα σαφή και τα διαυγή περιγράμματα στην ποιητική γλώσσα και τα άπλετα φωτισμένα νοήματα, ενδεχομένως και να μην περιέχουν την ξαφνιάζουσα αισθητική του μισοφωτισμένου.

Στην ποίηση του Μάριου Μιχαηλίδη υπάρχει η γοητεία της ποιητικής ρευστότητας. Την προκαλεί εσκεμμένα ο ποιητής. Πρωτίστως, την περικλείουν οι γλωσσικοί τρόποι. Πρόκειται για τρόπους που περιέχονται σε μια εκπλήσσουσα γλωσσική μείξη, σε ένα συνεχή κυματισμό της ποιητικής έκφρασης και σε μιαν αιχμαλωτίζουσα την όραση και την ακοή ροή λέξεων και ευρηματικών σχημάτων.

Όταν, όμως, αφουγκραστούμε, με τη σωστή αναγνωστική ένταση, τους ήχους, τους μουσικούς τόνους, το χρώμα και το άρωμα των λέξεων, ανακαλύπτουμε και αποκαλύπτουμε την ποιητική ουσία. Δεν είναι έκτυπη στην επιφάνεια της ποιητικής γραφής. Σαλεύει υποδόρια, στο υπόστρωμα και στην ενδότερη πτυχή της ποιητικής γραφής.

Τελικά, ανακαλύπτουμε ότι τρεις κύριοι θεματικοί άξονες διαρρέουν τον ποιητικό λόγο του Μάριου Μιχαηλίδη΄ μνήμες και τραύματα από την πολύχρονη περιπέτεια της κυπριακής πατρίδας΄ μνήμες και τραύματα και ψίθυροι που διαποτίζουν τις μέχρι τώρα τέσσερις ποιητικές συλλογές του με το έντονο ερωτικό στοιχείο Τέλος, ακούγεται σ΄αυτή την ποίηση και μια υπόκωφη αγωνία για τους δρόμους, τις θερμοκρασίες, τους κυματισμούς και τις εντάσεις που δέχεται και παίρνει συχνά η ζωή μας.

Σ’ αυτό το θεματικό τρίπτυχο, ο Μάριος Μιχαηλίδης, αθεράπευτος εραστής του σμιλευμένου λόγου, χτίζει το ποιητικό του σύμπαν.