Τις αλλόκοτες θεωρίες του Αϊνστάιν, τις κοιτούσαν με μισό μάτι οι σύγχρονοί του επιστήμονες.
Δεν μπορούσαν να χωνέψουν εικασίες που δεν επαληθεύονταν με τα όργανα παρατήρησης της εποχής.
Εκείνος όμως φωτογραφιζόταν κάτω από τη μύτη τους με το βιολί του.
Γιατί, από την εποχή του Πυθαγόρα μέχρι και σήμερα, με την ενοποιημένη θεωρία χορδών, το μονόχορδο και όλες οι γενετικές του μεταλλάξεις αποτελούν τα καλύτερα τηλεσκόπια του Σύμπαντος…

...Όσα αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν πραγματικά γεγονότα.
Ωστόσο, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, είναι εμπλουτισμένα με στοιχεία μυθοπλασίας. Η τελική, συνολική και αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια, όμως δεν αλλοιώνεται, παρά μας δίνεται η ευκαιρία να την εξετάσουμε ξανά, υπό το πρίσμα και υπό την επήρεια της μουσικής.
Πιο συγκεκριμένα, παρακολουθούμε τη ζωή του μεγάλου επιστήμονα Άλμπερτ Αϊνστάιν, από την παιδική του ηλικία μέχρι και τον θάνατό του, με περιστατικά που συμβαίνουν περίπου ανά δεκαετία, επαναπροσδιορίζοντας τις επιστημονικές ανακαλύψεις με μοναδικό γνώμονα τη μουσική. Είναι ευρέως γνωστό άλλωστε, ότι ο ίδιος ο Αϊνστάιν έπαιζε βιολί.
Καθώς έγραφα τούτη την ιστορία, ανασκάλευα τη δική μου πορεία, όταν μάθαινα βιολί και παράλληλα φοιτούσα στο Φυσικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είχα ανακοινώσει μάλιστα στους γονείς μου ότι επιθυμούσα να διακόψω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο, για να συνεχίσω απερίσπαστος μόνο στη μουσική. Ο πατέρας μου, διαισθανόμενος τη συγγένεια της Τέχνης και της Επιστήμης, με είχε συμβουλέψει: «Κάνε τα παράλληλα και τα δύο, και δε θα βγεις χαμένος.
Μια μέρα, να μου το θυμηθείς, θα δεις που θα τα παντρέψεις».
Ευτυχώς τον άκουσα και, με τούτο το βιβλίο, θεωρώ ότι τελικά επαληθεύτηκε η πρόβλεψή του, για εκείνη την παντρειά…