- Ως πού μπορεί να φτάσει η αποξένωση μέσα σε ένα καθεστώς ανυποληψίας;
- Τι σήματα κινδύνου εκπέμπουν τα δένδρα, οι τοίχοι και γενικώς τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης;
- Και τι μπορεί να σημαίνει ένας συνήθης έρωτας;
Στρατιωτική δικτατορία 1967 -1974. Άντρες συμβιβασμένοι, γυναίκες ανυπότακτες και ασυμβίβαστες. Οι νέοι θέλουν ν\' αλλάξουν τον κόσμο. Ο έρωτας, απείθαρχος και ανυπάκουος, τρομάζει το καθεστώς.
Φθινόπωρο του \'72. Τα πανεπιστήμια ξυπνούν, το καθεστώς τρίζει. Νομική Αθηνών, Φλεβάρης 1973. Οι φοιτητές εξεγείρονται. Οι δικτάτορες παρακολουθούν έντρομοι. Οι αστυνομικές αρχές υποβλέπουν τις στρατιωτικές. Και αντίστροφα. Τα δένδρα ηχούν! Και φοβίζουν. Ο μηχανισμός αγωνιά και ψάχνει εναγωνίως ενόχους και ηθικούς αυτουργούς. Όταν τελικά τους συλλάβει, κορυφώνεται η γελοιοποίηση και η παράκρουση.
Το σαθρό σύστημα μπορεί να καταρρεύσει μ\' ένα μονάχα παιδικό φύσημα, με δυο μόνο λόγια παιδιού. Γιατί μεθά η εξουσία τον άνθρωπο κι ύστερα αυτός δεν ξέρει τι κάνει και πού πάει.