Η Ισμήνη Ζαγοραίου αγαπά τη μικρή φόρμα των σύντομων διηγημάτων (όπως και εγώ, αλλά… για να τα διαβάζω).

Όπως και το πρώτο της βιβλίο, το «Εξ απροόπτου έρωτες» , έτσι και τούτο εδώ, το «Μισοτιμής», είναι μια συλλογή από 15 σύντομα διηγήματα που πίνονται μονορούφι.

Δεν τα γράφει όλα, δεν πλατειάζει επίτηδες, αφήνει τον αναγνώστη να κάνει τη δική του ανάγνωση χωρίς να τον χειραγωγεί, χωρίς να του υποδεικνύει τί να σκέφτεται και τί να πιστεύει.

Παρατηρεί και περιγράφει εύστοχα συμπεριφορές, χαρακτήρες και συναισθήματα, με μαεστρία, υπέροχες μεταφορές και παρομοιώσεις χωρίς να φοβάται τις λέξεις, ακόμα και εκείνες που ξενίζουν, ή σοκάρουν.

Καταπιάνεται με τις ζωές των ανθρώπων, κοντινών μας και οικείων, αλλά και εκείνων από τους οποίους αποστρέφουμε το βλέμμα όταν τους συναντάμε στον δρόμο, είτε πεζή, είτε μέσα στην αλουμινένια και γυάλινη πανοπλία μας, το αυτοκίνητο.

Μιλάει για τους ανθρώπους και την κοινωνία του σήμερα, αλλά και του χθες, σε ένα διαχρονικό και αέναο παιχνίδι που παίζεται από γενιά από γενιά.

Το πρώτο διήγημα, «Το ποδόμακτρο», είναι ανατριχιαστικά επίκαιρο… όλο και κάποια τηλεόραση παίζει σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού, όλο και κάποια οθόνη, μικρή ή μεγάλη, δείχνει το τραγικό και βίαιο τέλος μιας γυναίκας από το χέρι ενός άντρα….

Σε όλα τα διηγήματα η πλοκή είναι μεστή, άμεση και χωρίς χάσιμο χρόνου. Οι ήρωες είναι γνωστοί, οικείοι, ίσως είναι τα είδωλα στον καθρέφτη του κάθε αναγνώστη….

Σε κάποια διηγήματα ο «ήρωας» δεν είναι άλλος από ένα…. αντικείμενο.

Η πορσελάνινη κούκλα που φιλοτέχνησε η κόρη της συγγραφέως στο εξώφυλλο, είναι ραγισμένη…

Μήπως τώρα η τιμή της έπεσε στο μισό;