Το έργο “Ειρήνη” περιλαμβάνει πέντε θεατρικούς μονολόγους που ενσαρκώνει η Ειρήνη προσωποποιημένη από μία γυναίκα ταλαιπωρημένη, κουρασμένη που αφηγείται τα βάσανά της σε έναν άνθρωπο πήγε να συναντήσει για να ζητήσει τη βοήθειά του, προκειμένου να μη χαθεί η Ειρήνη από τον κόσμο, δηλαδή η ίδια.
Ο άνθρωπος αυτός, την ακούει με μεγάλη προσοχή χωρίς να μιλάει καθόλου αλλά συμπάσχει μαζί της! Έτσι η Ειρήνη μέσα από μιά νοερή επικοινωνία που έχει μαζί του αντιλαμβάνεται πως αυτός ο άνθρωπος που δεν είναι άλλος από τον ποιητή, μπορεί να τη βοηθήσει.
Ο ποιητής εδώ, συμβολίζει την Τέχνη γενικότερα, τον Πολιτισμό και την Παιδεία. Εναποθέτει επάνω του τις ελπίδες της και ξέρει πως δεν θα απογοητεύσει.
Έτσι, στο τέλος η Ειρήνη αποχωρεί από τη σκηνή με όνειρα και αισιοδοξία.