Για τον περίφημο όρο ρατσισμός που έχει επιβάλει στο καθημερινό λεξιλόγιό μας η παγκοσμιοποίηση, υπάρχουν αναφορές σε όλες τις ιστορικές περιόδους εκτός από την περίοδο της τουρκοκρατίας. Και αυτό γιατί τότε τα θύματα του ρατσισμού ήταν οι Χριστιανοί κάτοικοι και μόνον αυτοί. Διαρκώς αποκρύπτεται το γεγονός ότι το ισλαμικό κράτος που πήρε τη θέση του ελληνικού κράτους, δεν ενδιαφέρθηκε για την ισονομία και την ισοπολιτεία των κατοίκων του, καθώς πάντοτε αυτοί διαχωρίζονταν σε δύο τάξεις, ανάλογα με τη θρησκεία τους και η τάξη των απίστων εθεωρείτο κατά πολύ υποδεέστερη....
Ποτέ συμφορά δεν έπληξεν έθνος, όσον έπληξεν η τουρκική δουλεία την Ελλάδα. Οι Έλληνες εσφάγησαν ή επωλήθησαν ως δούλοι ή εξηναγκάσθησαν να γίνουν μωαμεθανοί. Ο ελληνικός πληθυσμός ωλιγόστευσε πολύ. Η ελληνική γλώσσα δεν ωμιλείτο πλέον από τα εκατομμύρια των ανθρώπων της Ασίας και της Αφρικής.
Αι ελληνικαί περιουσίαι αφηρέθησαν. Τα καλύτερα και ευφορώτερα κτήματα έγιναν τουρκικά. Ο σουλτάνος τα εχάρισεν εις τους στρατιωτικούς αρχηγούς. Έπρεπε να ζουν καλά με αυτά και να διατηρούν στρατόν. Άλλα πάλιν από αυτά εδόθησαν εις τα τζαμιά και ωνομάσθησαν βακούφια``. Εις τους Έλληνας απέμεινε να καλλιεργούν τα κτήματα των Τούρκων και να λαμβάνουν από τα εισοδήματα τα απαραίτητα διά μίαν αθλίαν ζωήν. Ημπορούσαν ακόμη να καλλιεργούν τα απόμερα και άγονα ορεινά μέρη. Αλλά και από αυτά έπρεπε να πληρώνουν την δεκάτην.
Με φιρμάνι του σουλτάνου απηγορεύθη εις τους σκλάβους να φορούν πολυτελείς ενδυμασίας, να έχουν ευσταλή εμφάνισιν και αρχοντικόν παράστημα. Ολόκληρος ο Ελληνικός λαός ήτο ενδεδυμένος με χρωματιστά και ομοιόμορφα ενδύματα. Κατ` αυτόν τον τρόπον διεκρίνετο ο δούλος από τον αφέντην του.
Δικαιοσύνην ποτέ δεν εύρισκαν οι Έλληνες. Οι Τούρκοι δικασταί εδικαίωναν πάντοτε τους Τούρκους. Πολιτικά δικαιώματα δεν είχον. Εθεωρούντο ζώα (ραγιάδες) και ωνομάζοντο άπιστοι (γκιαούρηδες). Με την παραμικράν αφορμήν έπρεπε να θανατώνονται οι πρόκριτοι και οι αρχιερείς των, δια να μένουν ακέφαλοι.