Όταν ολοκληρώνω την ανάγνωση ενός βιβλίου και η ιστορία του συνεχίζει για καιρό να απασχολεί το μυαλό μου, προσωπικά, το θεωρώ μεγάλη επιτυχία του δημιουργού του.

<<Σαν φυσάει ο Βαρδάρης>>, λοιπόν, του Στάθη Μασκαλίδη και δεν ξέρω τι να γράψω γι' αυτό το βιβλίο...

Παρότι βρήκε αμέσως μια θέση στην καρδιά μου, φοβάμαι πως οι λέξεις θα αδικήσουν αυτό το τόσο ξεχωριστό πόνημα.

Ας κάνω, όμως, μια προσπάθεια...

Ποια είναι η Θεσσαλονίκη;

Είναι μια υπέροχη, ξεχωριστή, ονειρεμένη πόλη που σε μαγεύει με τα κάλλη της σαν βρεθείς στην αγκαλιά της, έστω για λίγο, και προσφέρει αναμνήσεις που θα φυλάς πάντοτε μέσα στην καρδιά σου.

Τι είναι η Ίριδα;

Είναι απλά ένα πανέμορφο λουλούδι, ή μήπως ένα μυστηριώδες κορίτσι με μοβ μαλλιά που σκορπάει τον έρωτα στο πέρασμά του;

Τι περίεργα παιχνίδια μπορεί να παίζει το μυαλό ενός ανθρώπου ανά πάσα στιγμή;

Πώς επηρεάζουν ψυχολογικά, τα εγκαταλελειμμένα κτήρια και άλλοτε αρχοντικά της συμπρωτεύουσας, τον εκάστοτε ταξιδιώτη;

Μπορεί ένα... αστέρι να αλλάξει τη ροή των γεγονότων;

Όλα αυτά τα ερωτήματα γεννούν απορίες οι οποίες λύνονται μοναχά όταν φτάσεις στο τέλος αυτού του βιβλίου.

Ενός εξαίρετου μυθιστορήματος με τη μοναδική - ευφάνταστη γραφή του Στάθη.

Τη γνώριζα αυτή τη γραφή, καιρό πριν, από τις "Πικραλίδες" του και ήμουν απολύτως σίγουρη πως θα με ταξιδέψει για ακόμη μια φορά.

Γιατί αυτό είναι ο <<Βαρδάρης>>, ένα πανέμορφο ταξίδι γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις.

Στάθη Μασκαλίδη εύχομαι ολόψυχα να μας χαρίζεις πάντοτε τόσο ξεχωριστά αριστουργήματα και να μη στερέψει ούτε στιγμή το πηγαίο ταλέντο σου!!