«…Η κλεψύδρα αδειάζει, κόκκο τον κόκκο, και εγώ βυθίζομαι στην άμμο. Σιγά σιγά περνώ στην άλλη της πλευρά. Μα αν όλα είναι για να χαθούν, ας χαθούν. Πρώτα όμως πρέπει να βρω τη δύναμη να μιλήσω. Να αφήσω τη μνήμη μου παρακαταθήκη στους αιώνες. Αστείο δώρο, μα δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να προσφέρει κανείς…»

Ένα «de profundis» του ήρωα του βιβλίου μετουσιώνεται σε μια εξομολόγηση «εκ βαθέων» του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος, που γεννιέται για τα μεγάλα και τα υψηλά και βυθίζεται στην απόγνωση, σε μια συνεχή πάλη με το χρόνο, την απώλεια και τη μνήμη. Ένα λυτρωτικό ταξίδι στις σκοτεινές διαδρομές της ύπαρξης, γοητευτικό και απόλυτα καθηλωτικό για τον αναγνώστη.