Και τότε συνέβη το ασύλληπτο: Είχε ανέβει στον ημιώροφο που έκανε σαν μικρό εσωτερικό μπαλκόνι, και με έναν φακό, αλλά δυνατό φακό, σαν γεννήτρια ή κάτι τέτοιο, άρχισε να με φωτίζει. Το φως έπεφτε πάνω μου εκτυφλωτικό, σαν τη λάμπα του ανακριτή. Στο άλλο χέρι κρατούσε μια ντουντούκα, απ’ αυτές που έχουν οι γύφτοι και φωνάζουν «καρπούζιααα!», και άρχισε να με καθοδηγεί: «Κάνε δυο βήματα δεξιά, προς το φως, ακολούθησε το φως και βγάλε τον στηθόδεσμο. Δυο βήματα δεξιά και βγάλε τον στηθόδεσμο. Τον στηθόδεσμο». Επειδή έλεγε στηθόδεσμο, και όχι σουτιέν, δεν πανικοβλήθηκα εντελώς. Η λέξη στηθόδεσμος με κράτησε έξω από τον πανικό. Πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι κάποιος που λέει «στηθόδεσμο»; Εκεί που νομίζεις ότι γνωρίζεις τα πάντα για τους άντρες, συναντάς τον Ντουντούκα, τον Καστράτο, τον μικρό βεδουίνο, τον Boy George και χωρίς να το καταλάβεις έχεις βρεθεί στο Ανδρολίβαδο. Τι είναι το Ανδρολίβαδο; Ένας φλεγόμενος τόπος γεμάτος ερωτικές μειονότητες, ένα τέρας φτιαγμένο από Λίμπιντο, ένα κίνημα ερωτικής αναρχίας. Δεκαοκτώ γλυκόπικρες, σαρκοφαγικές ιστορίες παράφορης ερωτικής βλάστησης και απότομης ενηλικίωσης. Ζήτω οι ηδονές!