Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να ανιχνεύσει την κοινωνική θεμελίωση της διαχείρισης του διαζυγίου μέσα από εμπειρίες διαζευγμένων γυναικών που ζουν στην Αθήνα. Μέσω των προσωπικών ιστοριών των προσώπων της μελέτης επιχειρείται η αναζήτηση της εμβέλειας των κοινωνικο-οικονομικών επιπτώσεων που επιφέρει η λύση του έγγαμου δεσμού, η εξέταση των διαχειριστικών ενεργειών των αλλαγών του διαζυγίου από τα ίδια τα πρόσωπα και ο εντοπισμός των συναρτημένων ταυτοτικών συγκροτήσεων των διαζευγμένων γυναικών μετά τη μεσολάβηση της εμπειρίας του διαζυγίου.
Η μελέτη υποστηρίζει πως το διαζύγιο θα αποτελέσει τη βάση για τον μετέπειτα βιογραφικό σχεδιασμό της διαζευγμένης γυναίκας καθώς και μια ανοιχτή διαδικασία διαχείρισής του. Στην ουσία το διαζύγιο ως εμπειρία μετάβασης έντονης δυναμικής στη ζωή των διαζευγμένων γυναικών πρόκειται για την ενασχόληση με τον εαυτό και την υιοθέτηση μοντέλων δράσης και αναθεώρησής τους ώστε να οδηγηθούν στην ενεργή διαχείριση των ρήξεων που το συνοδεύουν. Το προτεινόμενο θεωρητικό ερμηνευτικό σχήμα της μελέτης καταλήγει σε δύο ταυτοτικές τυπολογίες που συγκροτούν την αντίληψη του εαυτού μετά το διαζύγιο.