Υπάρχουν κάποιοι τόποι, µικρές πατρίδες των Ελλήνων πέρα απ’ τα σύνορα, όπου µοσχοβολάει το αµάραντο τριαντάφυλλο της γλώσσας µας. Αν είσαι Έλληνας, δεν γίνεται ν’ ακούσεις τα ονόµατά τους, να ταξιδέψεις στα χώµατα αυτά και να µην αισθανθείς κάτι απ’ την προσµονή, την µοναξιά και τον καηµό της ακριτικής αυτής Ρωµιοσύνης που σε πληγώνει.

Ένας τέτοιος τόπος είναι και η ∆ερόπολη. ∆εν έχει σηµασία εάν γεννήθηκες ή όχι στην Ήπειρο. Αρκεί ν’ ακούσεις µια φορά τη «∆εροπολίτισσα», να σε σαϊτέψει ο λυγµός του κλαρίνου, να σε πάρει στα φτερά του ο αχός απ’ τα πολυφωνικά τραγούδια της και η ψυχή σου θα σηµαδευτεί για πάντα από µια άλλη οµορφιά, ελληνική, που αγνοούσες. Που βρίσκεται κοντά σου και συνάµα τόσο µακριά..