Γιάννης Φιλιππίδης-Χτύπα το φίδι στο κεφάλι-Άνεμος εκδοτική

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Γιάννης Φιλιππίδης έρχεται με το βιβλίο «Χτύπα το φίδι από το κεφάλι», από τον Άνεμο εκδοτική, στον οποίο είναι συνεκδότης. Συμβολικός ο τίτλος. Όσες φορές κι αν χτυπήσεις το κεφάλι του φιδιού, δεν σκοτώνεται με την πρώτη. Αναγεννιέται βγάζοντας άλλα κεφάλια, εισαγόμενα και εγχώρια. Και τα εγχώρια είναι πιο επικίνδυνα. Όπως έλεγε και ο Μπρεχτ : Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό. Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο του Γιάννη Φιλιππίδη είναι το πιο δυνατό του, το πιο καθηλωτικό. Δεν θέλεις να το αφήσεις από το χέρι σου. Είναι ένα βιβλίο μνήμης που οφείλουμε να μη γίνει λήθη.

Ξεκινά με μια σκηνή ολοκαυτώματος του Διστόμου, του ενός εκ των μαρτυρικών τόπων που οι κατακτητές ισοπέδωσαν κάθε τι ελπιδοφόρο. Φεύγοντας οι Γερμανοί, οι πατριώτες εκμεταλλεύτηκαν και βίασαν σωματικά και ψυχικά, ότι απέμεινε. Η Αντιγόνη, η ηρωίδα του βιβλίου πέρασε πολλά από τα αφεντικά της που ήταν άνθρωποι των Γερμανών, μαυραγορίτες και εκμεταλλευτές μαζί με τη Λένη, τη γυναίκα του αφεντικού, που ήταν και θύτης και θύμα. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο Λάμπρος, ο μικρός γιος της οικογένειας που τη συμπόνεσε. Εξαρτημένη η Αντιγόνη, δέχτηκε την ταπείνωση, τον εξευτελισμό και την εξαγορά... Το 1950, η Αντιγόνη ταξιδεύει για τη Νέα Υόρκη, αφήνοντας πίσω της όλα όσα την πόνεσαν και την πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, όπως και όλα όσα αγάπησε περισσότερο στη ζωή της. Τα ασυνείδητα αφεντικά της την πούλησαν αφού πρώτα της ξέσκισαν σάρκα και ψυχή. Την παντρεύουν με ένα ομογενή επιχειρηματία τον Στράτο που είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας. Η ζωή της είναι ένας συνεχόμενος Γολγοθάς που δεν έχει γρήγορο τέλος. Εκεί η αγωνία κρατά και καίει.

Θα μπορούσα να πω πως οι σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Ρίτσου, σπουδάζοντας υποκριτική, είναι το μυστικό της επιτυχίας του. Δηλαδή να διεισδύει με μεγάλη άνεση στα ρούχα, στα παπούτσια και την ψυχή των ηρώων του. Να τους αφήνει ελεύθερους να τον περπατήσουν στους χώρους που ζουν το δράμα τους, που ερωτεύονται, που υποφέρουν, που μηχανεύονται διάφορους τρόπους ώστε να πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Στην Αμερική διακρίνεται η εκμετάλλευση των ομογενών εκείνης της εποχής σε κορίτσια από την διαλυμένη Ελλάδα, προκειμένου, έναντι χρημάτων να τις παντρευτούν ή να τις έχουν ψυχοκόρες. Δήθεν ότι βοηθούν την παράλυτη Ελλάδα. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και στην Αυστραλία. Ο Γολιάθ απέναντι στον Δαβίδ, ο ισχυρός που πατά το πόδι του ανίσχυρου. Και ο Γιάννης Φιλιππίδης γνωρίζει και τρυπά τον ψυχισμό των αδύναμων ανθρώπων, ανακατεύοντας τις στάχτες. Το τζάκι με τις στάχτες συμβολίζει τον μαρασμό, την εσωστρέφεια. Χρειάζεται ο μαρασμός για να επέλθει η αναγέννηση. Η στάχτη συμβολίζει την στάχτη των νεκρών. Την ταπείνωση, την θλίψη, το πένθος. Και η Αντιγόνη είχε πολλές στάχτες στην ψυχή της.

Οι σκηνές κόβουν την ανάσα. Ο αναγνώστης δεν σταματά να απεχθάνεται τους εξουσιαστές των αδύναμων ψυχών. Μέχρι να βγει το φυλλαράκι της ελπίδας. Φωτίστηκε τελικά η ζωή της Αντιγόνης; Αναζωπυρώθηκαν οι στάχτες; Έκλεισε τους λογαριασμούς της με το παρελθόν ή όχι; Κατάφερε να πάρει την εκδίκηση της; Και μη ξεχνούμε, το φίδι έχει πολλά κεφάλια. Προστατέψτε τον εαυτό σας. Καλή ανάγνωση!

Καλοτάξιδο Γιάννη Φιλιππίδη!

«Όχι κορίτσι μου. Η μνήμη είναι η ζωή μου. Έρχονται και ξαναέρχονται όλα, κάνουν κύκλους στο μυαλό μου, άλλες φορές με γεμίζουν νοσταλγία, αλλά τις περισσότερες με θλίψη»