Ο Κύπριος ποιητής Άγις Χαραλαμπίδης –της γλαφυρής γραφής και του λυρικού λόγου σε προηγούμενα έργα του– με εντυπωσιάζει αυτή τη φορά καθώς ρίχνει τα βέλη του σε Υπεύθυνους που δεν έχουν σχέση με την Ευθύνη, ή όσους θέλουν να υπηρετούνται μα δε νυπηρετούν (τα παλάτια τους αφιλόξενα), ή ρίχνουν τον άνθρωπο απροστάτευτο ή ενεργούν μετά την καταστροφή, ενώ κάποιους απογυμνώνει (εωσφόροι με αγγελικά πρόσωπα). Συμπονεί την αγαπημένη φύση, αλλά και τα άμοιρα μεταναστόπουλα, ενώ σφίγγει τα χείλη να κλείσουν μέσα τον λυγμό του για τον δυστυχή συνάνθρωπο, για τον τόπο που εγκαταλείπεται και για τις «κακοτεχνίες» που προκάλεσαν ρωγμές στο σπίτι της Κοινωνίας. Προβλέπει ότι «το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία» και ότι «ξένοι μουσαφίρηδες, απρόσκλητοι, πουλάνε αντλώντας απ’ τις φλέβες το λιγοστό σου αίμα», αλλά ωστόσο με τον στίχο του κρατάει σφιχτά τη Μνήμη γιατί αυτή απέμεινε να θρέφει την ελπίδα μας. Η πόλη ασφυκτιά από προβλήματα εφιαλτικά που περιγράφει δυνατά (ρυτιδωμένοι τοίχοι, δρόμοι σαν τεντωμένα νεύρα), όμως ο ποιητής βλέπει το φως του ήλιου ν’ απεγκλωβίζεται απ’ τα μαύρα σύγνεφα και να σβήνει τις σκιές. Το βλέπει μόνο αυτός, όχι οι άνθρωποι που τρέχουν για τα εφήμερα. Οι «ΡΩΓΜΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» μπάζουν ελπίδα μεσ’ από τις χαραμάδες, ακτινογραφούν τη σιωπή, στην εντατική μάς στέλνουν αύρα αγάπης. Ο Άγις κάνει τον απολογισμό του για τα καλά κι ανάποδα της ζωής και «με το μάτι υγρό θυμάται, χαίρεται, λυπάται, αξιολογεί τον εαυτό του». Τέλος, μας διδάσκει με ρήσεις «Οι πραγματικά μεγάλοι κάνουν τον κάθε άνθρωπο να νιώθει μεγάλος» ή «ως σκιέρ, όσες φορές πέφτουμε, τόσες να σηκωνόμαστε». Και η Κύπρος του; «Ένα κρίνο κάτω από το χιόνι, άηχη φωνή, με χειρονομίες να εκλιπαρεί δικαίωση».
Δρ Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης
Αντιπρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου Πρόεδρος Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου