Τη λένε Άννα, Μυρτώ, Νίκη, Ανθή, Ελένη, Ζωή, Λίνα, Μάχη... Είναι φτωχή, πλούσια, διάσημη, άσημη, νεαρή, μεσήλικας, στην τρίτη ηλικία, είναι μαύρη, λευκή, είναι πτυχιούχος, δεν έχει τελειώσει καν το σχολείο, έχει διδακτορικό, είναι καριερίστα, είναι καλλιτέχνης, δουλεύει σε μια εταιρεία, δουλεύει σε ένα σουπερμάρκετ, έχει
οικογένεια, έχει παιδιά, δεν έχει παιδιά, είναι χωρισμένη, είναι άγαμη, είναι ευτυχισμένη, είναι δυστυχισμένη, είναι εσωστρεφής, είναι εξωστρεφής, είναι παχύσαρκη, είναι γυμνασμένη, προσέχει τη διατροφή της, τρώει σκουπίδια, πίνει, δεν πίνει, καπνίζει, δεν καπνίζει, κάνει προληπτικό έλεγχο, δεν κάνει ποτέ εξετάσεις, έχει κακοποιηθεί, έχει περάσει υπέροχα παιδικά χρόνια... Είναι υποψήφια κι εντελώς ανοχύρωτη μπροστά σε αυτήν την αταξική αρρώστια που δεν κάνει διακρίσεις, είναι ανίσχυρη μπροστά στο κοινό, αναπόφευκτο τέλος όλων, τον θάνατο.
Είναι μια κοινή θνητή, όπως είναι όλοι. Κάθε τρίμηνο από δω και στο εξής θα υποβάλλεται σε εξετάσεις, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή υπάρχει η πιθανότητα να ακούσει δυσάρεστα νέα, όπως μπορεί ν’ ακούσει οποιοσδήποτε άνθρωπος για χιλιάδες λόγους. Όμως μέχρι τότε θα έχει πλέον εκείνη τον έλεγχο της ζωής της, θα ζει εκτός των τετριμμένων και θα είναι ο εαυτός της, ώστε να μην ξαναθρηνήσει το σώμα της μια δεύτερη απωθημένη ζωή.