Ποιητική παραμυθία, υπερρεαλιστικός υπερβατισμός, συμβολική αλληγορία, στοχασμός στα ανθρώπινα, υπαρξισμός, αγωνιώδης μεταφυσική, στο παραγκωνισμένο Διαυγές, η γραφή αναγεννάται, δίνοντας ζωή ποιούσα. Αίρονται οι φράχτες. Δίχως βαρύτητα και εκλογικευμένες αντιστάσεις, το Διαυγές αφουγκράζεται τα δεινά, τον άηχο και κρυμμένο πόνο των ανθρώπων, την προσμονή

που δεν θα ‘ρθει, το φιλί που δεν θα δοθεί, ακούει τον βρόγχο από τις τελευταίες ανάσες, σιγοψιθυρίζει στο θρόισμα του ανέμου, μοιράζει δώρα στις απώλειες, στέκεται θλιμμένο μπροστά στην ηδονική έλξη της ανθρώπινης αυτοκαταστροφής, ανατριχιάζει με τα κατώτερα επιθετικά ένστικτα, εξοργίζεται με τους ψευδοπροφήτες και τους πωλητές συναισθημάτων.

Αφήνεται να πλημμυρίσει από μεταφυσική σιωπή.

Το παραγκωνισμένο Διαυγές στέκει στον αιώνιο βράχο μονάχο, με όπλο το φως και την λυρικότητα της ποιητικής δημιουργίας. Έχει γεννηθεί να αντέχει τους κραδασμούς, να κοιτά τον ουρανό, να λαχταρά το φως, να αναζητά τους κρίνους εκεί που κόπηκαν.

Να συμπάσχει με την ανθρώπινη μοίρα.

Ηδύνεται, στηλιτεύει, δέεται, διακηρύσσει, επιτίθεται, λαχταρά, φεγγοβολεί, δικαιώνει με θαυμασμό την ίδια την ουσία της ύπαρξης. Αν και το ίδιο βιώνει την προσωπική του εξορία, «Ανήκει» περισσότερο από ποτέ, αυθύπαρκτο, χαρισματικό και ονειροπόλο. Συμπονά, συμπάσχει, εξυμνεί την αδελφοσύνη, την οικουμενική αγάπη και τη δικαιοσύνη, προσδοκά την ολοκλήρωση μέσω του έρωτα και της πίστης, μάχεται για όσα δεν μπορούν να συμβούν και χάνονται.

Στον αιώνιο βράχο, πάνω σε απόκρημνες και ανεμοδαρμένες κορφές, το παραγκωνισμένο Διαυγές στέκεται λουσμένο από το τεθλασμένο φως, την άλμη και το ανεμοδέρι, ατενίζοντας την ιστορία του κόσμου και της ανθρώπινης φύσης.

Προσμένω Φως.

«Από τον ήλιο ζω, ακόμα κι όταν αγαπώ να εγκαταλείπω».