Ο Γιάννης Ρίτσος στα Μονόχορδα, απευθυνόμενος στον Έλληνα πολίτη, ιδιαίτερα στον νέο, έγραψε: «Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ’χω…». Ασφαλώς εννοούσε πολλά, όπως: το όραμα του για τη Ρωμιοσύνη, που τη θέλει να καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου, εννοούσε την ομορφιά, αόρατη για όλους, ορατή μόνο για τον ίδιο, για όποιον ερωτεύεται και αγαπά, εννοούσε και τις μεγάλες αρχέγονες ιδέες που σώζουν τον Πολιτισμό Ελλάδας και Κύπρου, όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη. Ο Ρίτσος μπόρεσε να τα δούμε, άρα τα έχει εγκολπωθεί.
Οι νέοι μας, που πήραν μέρος σ’ αυτήν την Ανθολογία Ποίησης Νέων, λες και πήραν μηνύματα του ποιητή κι έγραψαν στίχο με δικό τους αυθόρμητo τρόπο για την πάλη στη σημερινή εποχή, με αγωνία και προβληματισμό, όπως ο Ρίτσος στις μέρες του.
«Κάποτε θ’ ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Περπάτα», προσκαλεί ο Ρίτσος τον νέο –όχι μόνο τους 61 της ανθολογίας– ο οποίος νέος, αν συνειδητοποιήσει την κρίση της εποχής θ’ απαντήσει: «Ακολουθώ, είμαι έτοιμος. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα».
Η αξία της Ανθολογίας αυτής δεν είναι το αν περιέλαβε 61 άριστα ποιήματα –που ορισμένα είναι – αλλά το ότι τόσοι νέοι μας έχουν εμπνευστεί από γενναίες ιδέες ενός οδηγού, όπως ο Ρίτσος –ιδέες που τόσο λείπουν στις μέρες μας– και το ό,τι με αυτές φλόγισαν τον στίχο τους, όπως έκανε ο Ρίτσος όταν ήταν νέος. Κι ως νέοι του σήμερα, δικαιολογημένα αγωνιούν για το αύριο της Πατρίδας, της Κοινωνίας, της Φύσης.