Δρόμοι που μαρτυρούν την απουσία τους,
χωρίς βλέμμα ή νεύμα ανθρώπου.
Άγριος ο χειμώνας μας, σκληρός.
Οι άνθρωποι στο επέκεινα της μνήμης
μικραίνουν, γίνονται ισχνοί.
Χιόνι απαλό τους σκεπάζει.
Δείτε, νυχτώνει.
Κρύος άνεμος, παγώνει τ ́ αστέρια.
Όλοι τους ζητούν ν ́ αναπαυθούν.
Να ζεσταθούν βαθιά στη γη.
Το λευκό δεν αλλάζει.
Αστράφτουν τη μέρα τα χαλίκια,
καθώς τα γλείφουν οι ανταύγειες του ήλιου.
Λευκοί κι οι σταυροί που στέκουν βουβοί
στα μνήματα.
Κι εμείς μένουμε
μ ́ ένα χλωμό μειδίαμα.
Τι λόγο έχουν πια οι ποιητές;