Η αλήθεια συνήθως είναι στη σκιά, στο σκοτάδι, γιατί μπορεί να είναι σκληρή, να πονάει, να σκοτώνει και έτσι την κρύβουμε από το φως. Τα παιδιά της ιστορίας στην παρέα συμμετείχαν με πολύ φως, επιφανειακά χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι αλλά πίσω από το φως της επιφάνειας δεν μπορούσαν να κρύψουν τη ζήλια και τον ανταγωνισμό. Μεγαλώνοντας έγιναν αντράκια κι έπειτα άντρες. Οι ανεμελιές έγιναν σκέψεις και οι σκέψεις ευθύνες. Το «φίλοι» και το «μαζί» έγινε ένας! Ο μονόδρομος της φιλίας σταμάτησε στη διχάλα της ωριμότητας και πήρανε αυτοί το τιμόνι της ζωής στα χέρια τους. Η αθωότητα και η αγάπη της παιδικής τους φιλίας έγινε υποψιαζόμενη, η ωριμότητα έγινε ευθύνη και η ευθύνη άμυνα, ο αυθορμητισμός λάθος, η ελευθερία οχυρό. Πόση ντροπή και πόσο ψέμα κρύβει τελικά αυτό το φώς; Θα βγει τελικά η αλήθεια από το σκοτάδι;