«Ίσως η πραγματικότητα να μην είναι παρά ομαδική παραίσθηση» το είπε ξεκάθαρα η συγγραφέας από την πρώτη στιγμή αλλά εγώ δεν την άκουσα.Φανταστείτε μια γη αλλιώτικη, όπου το Παρίσι είναι παραθαλάσσιο και ολόκληρες χώρες δεν υπάρχουν πια στο χάρτη από ένα υπερφυσικό κύμα που τις κάλυψε .Ένα μοβ αλάτι βγήκε στην επιφάνεια και βρέθηκαν οι σωστοί καιροσκόποι να το διαχειριστούν , η Κοινοπραξία των 75. Οι αφεντάδες λοιπόν με έδρα το Παρίσι έχουνε την ‘Αποικία’ ήτοι τα σύγχρονα Σόδομα, όπου οι πληρωμένοι σκλάβοι ζουν και εργάζονται για το αλάτι. Το μοβ αλάτι ίσον χρυσός, χρυσός ίσον τρέλα, ίσον κερδοσκοπία, δολιοφθορά, τρομοκρατία, υποδούλωση, ανελευθερία, κτλπ.Ένας Κυβερνήτης, ένας πειρατής, έξι ‘κολασμένοι’ αυλικοί, ένα κορίτσι με λευκά μάτια και ένας δημιουργός επιστολόλεξου θα σας δείξουν ότι δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μαστίγιο ακόμη και αν αυτός που το κρατάει πεθάνει, εμείς θα το νιώθουμε να μας χαρακώνει τις πλάτες.Αλαζονεία, χειραγώγηση, εξουσία, επιβίωση , αδυναμία αλλά και δύναμη, θέληση, αγώνας για αξιοπρέπεια , όλα δένουν απόλυτα.Το μόνο σίγουρο είναι ότι τώρα γράφω και όταν εσείς θα το διαβάζετε μπορεί να μην υπάρχω πια..έτσι αλλάζουν όλα, γρήγορα, απρόσμενα απλά εμείς δεν το χωνεύουμε και έτσι περνάει ο χρόνος και εμείς ζούμε με ελπίδα ότι αύριο θα κάνουμε αυτά που αφήσαμε χθες..«..Μια ξέρα ναυαγών είναι, με ραγισμένη καρδιά, χαμένες πατρίδες κι αλλοτινές ζωές. Χρειάζονται πολλοί τόνοι άμμου και πολλοί βαθμοί Κελσίου για να σβήσουν οι μνήμες κι οι ενοχές..»σελ. 42«..το αλάτι πρέπει να ανήκει σε όλους, σαν τη δυστυχία»σελ.56«..Είχαμε μόλις συνειδητοποιήσει πως η κόλαση που ζούσαμε υπηρετώντας τον ήταν τελικά γλυκιά κι ευχάριστη, σε σύγκριση με το τρομακτικό χάος που δημιουργούσε η απουσία του.»σελ.85«Η συνειδητοποίηση της ευκολίας με την οποία ανατρέπονται τα δεδομένα κλόνισε την ισορροπία του πλανήτη περισσότερο κι από την ίδια τη γεωλογική καταστροφή και τις ανθρώπινες απώλειες. Το νερό δεν πήρε μόνο ψυχές και κτήρια, αλλά και την πεποίθηση ότι το σύμπαν λειτουργεί με κανόνες που κατανοούμε, ότι η ύπαρξη μας δεν αποτελεί σύντομο και γελοίο διάλειμμα μέσα στην απεραντοσύνη της ανυπαρξίας. Η ματωμένη λάσπη που ανακύκλωσαν και ξέβρασαν τα κύματα στις καινούριες ακτές λέρωσε την ψυχή και τη σκέψη κι έκλεψε την ανθρωπότητα..»σελ.98«..αναρωτήθηκαν ποτέ όσοι με μήνυσαν πώς είναι να βρίσκεσαι ξαφνικά χωρίς πατρίδα και χωρίς παρελθόν; Να μπορείς να γίνεις οτιδήποτε, επειδή δεν είσαι τίποτε!σελ.294"Δεν είμαι γενναία γυναίκα, αυτό είναι προφανές, αν ήμουν δεν θα βρισκόμουν εδώ, αλλά έκανα κάτι που είμαι σίγουρη ότι καμιά γενναία γυναίκα δεν θα είχε τα κότσια, εκείνη τη στιγμή, να κάνει. Κι εγώ κατάφερα και το έκανα. Ξαναγύρισα στο κρεβάτι, ξάπλωσα, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα.Ήξερα πως επρόκειτο να ξυπνήσω σε μιαν αλλιώτικη Αποικία..."σελ. 326«..Η Υπερχείλιση έθεσε νέες προτεραιότητες. Η σπανιότητα υπερέχει της αξίας και η τραγικότητα της ποιότητας. Ο πόνος διαπότισε την κρίση μας σαν αλκοόλ, τη θόλωσε».Σελ 443«Ίσως τα Σόδομα δεν είναι μύθος. Ίσως να υπάρχει το έσχατο βασίλειο με τη μορφή εσωτερικού ορίου, που όταν το περάσεις δεν συμβαίνει κάτι τρομερό ή υπερφυσικό, απλώς στεγνώνει η ζωή σου σαν έρημος. Τότε συνειδητοποιείς ότι τα Σόδομα είναι ήσυχα και όχι θορυβώδη, ούτε θειάφι μυρίζει ούτε κορμιά σπαράσσονται γύρω σου, για την ακρίβεια τίποτα στο περιβάλλον δεν έχει αλλάξει, εκτός από εσένα».σελ.436