Κυκλοφόρησε η δίγλωσση (γαλλικά-ελληνικά) ποιητική συλλογή της Κωνστάνς Δημά.

Διαβάζουμε στον Πρόλογο της έκδοσης που υπογράφει η θεατρολόγος, υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών Κατερίνα Θεοδωράτου:
«Η ανά χείρας δίγλωσση συλλογή Dédicaces–Αφιερώσεις, τολμά να είναι αυτό που υπαινίσσεται ο τίτλος: Ένα hommage σε ακριβά πρόσωπα που καθόρισαν την ποιήτρια. Η πηγαία, αφοπλιστική φυσικότητα των ποιημάτων, ο κομψός, κατακτημένος γλωσσικός μινιμαλισμός φέρνουν τον δυνητικό γαλλομαθή αναγνώστη σε απορία: Σε ποια γλώσσα πυροδοτήθηκε ο σπινθήρας της έμπνευσης; Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το πρωτότυπο από το μετάφρασμα. Η άλλη σπουδαία, δίγλωσση συγγραφέας μας, η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ενάλλασσε την ελληνική με τη γαλλική, ισορροπώντας ανάμεσά τους με τον ίδιο τρόπο που μετεωριζόταν ανάμεσα σε δύο πατρίδες, από τις οποίες όμως, τουλάχιστον η μία υπήρξε επιλογή της. Η Δημά ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλές, με έντονη, εμφανή και τραυματική τη λαχτάρα του ανήκειν και πικρότατη τη διαπίστωση…

Ξένη παντού
γράφω
για να κρατήσω
της φωνής μου
τον σεβασμό

Η προσφυγιά και η ορφάνια σε τρυφερή ηλικία της στέρησαν την ψυχική βάση και την ασφάλεια της πατρίδας, την προίκισαν ωστόσο με την άναρχη ανεξαρτησία των αποδημητικών πουλιών. Πατρίδα είναι η Φωνή και η ποίησή της, που την συντροφεύουν παντού, ως σταθερό υπέδαφος, στυλοβάτες και νοηματοδότες της ύπαρξής της. Έτσι, η φαινομενική κραυγή απελπισίας «Ξένη παντού» προσλαμβάνεται –ανεπίγνωστα ενδεχομένως και από την ίδια- και ως άγρια κραυγή ελευθερίας.

Τα αγαπημένα πρόσωπα των Αφιερώσεων λειτουργούν και αυτά ως υποκατάστατα πατρίδας, που όμως υπόκεινται στην Ελευθερία της Αγάπης –την μόνη ίσως σταθερή και αμετακίνητη «εντοπιότητα». Και το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής –«Ποια είμαι;»- εμφανώς, αν και όχι εκπεφρασμένα, αφιερωμένο στην ίδια, αναδιατυπώνει το πρωταρχικό, αναπάντητο, ανθρώπινο διερώτημα…

Ας κλείσει το παρόν σημείωμα με αυτό:

«…Και το πρόβλημα με μένα είναι
ότι δεν ξέρω ακόμα καν ποια είμαι.»