…Όσον ὁ ἔξω ἂνθρωπος φθείρεται, ταπεινοῦται,
Τόσον ὁ ἔσω τρέφεται, χαίρει, ἀνανεοῦται.
Όστις ὀρέγεται χαράν στό τέλος νά θερίση,
Άς σπείρη πρῶτα δάκρυα, ἐν πρώτοις, ἂς πικρίση.
Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσι νῦν, ἐν ἀγαλλιάσει
Αὐτοί θέλει θερίσουσι, καί ἐν ἀνέσει πάση.
Οἱ µαργαρίται βρίσκονται, ἀλλά εἰς βαθυτάτους
Κινδύνους, καί µέ περισσούς κόπους µεγαλωτάτους.
Οἱ θησαυροί τό σίδηρον εἰς τό νά ξεσκαφθοῦσι
Χρειάζονται, καί νά εὐγοῦν, διά ν᾽ ἀποκτηθοῦσι.
Τά ῥόδα ἀναθάλλουσιν, ἀλλ’ ἀκανθῶν ἐν µέσω,
Καί δέν τά πέρνω, εἰς αὐτάς ἐάν δέν περιπέσω.
Βιάζεται τῶν Οὐρανῶν ἡ ὄντως βασιλεία,
Καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν, ἤγουν ἐν βία
Στενή ἡ στράτα Αδελφοί, στενή, καί τεθλιµµένη,
Όποῦ εἰς τόν Παράδεισον θέλει νά µᾶς πηγαίνη…
Κ. ∆ΑΠΟΝΤΕΣ, Πατερικόν, Βενετία 1780, σ. 564.