ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Μακριά από απωθημένα! Αυτό συνηθίζω να λέω και με δικαιώνει πλήρως η κυρία Παναγοπούλου με αυτό της πόνημα. Καλό είναι ό,τι ζούμε να κάνει το κύκλο του όταν πρέπει, να κλείσει, για να μπορούμε να το αφήσουμε πίσω μας και να μπορούμε να πάμε χωρίς βαρίδια παρακάτω. Αν κάτι μένει ανολοκλήρωτο κινδυνεύει να γίνει σαν το κακό σπυρί, που αν δεν πάρει τη σωστή αγωγή που πρέπει, κακοφορμίζει, σπάει, με πολύ δυσάρεστες συνέπειες. Η συγγραφέας μας, με τη πάντα δυναμική της πένα, μας δίνει μια ιστορία που πατάει απόλυτα στην πραγματικότητα. Μας δίνει χαρακτήρες ολοκληρωμένους από κάθε άποψη, που μας πείθουν πως ζουν και αναπνέουν ανάμεσά μας. Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα να βρούμε και δικά μας κομμάτια μέσα σε αυτό το αφήγημα, γιατί πολύ απλά είμαστε άνθρωποι κι ως εκ τούτου έχουμε τις αδυναμίες μας. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη οι απωθημένοι έρωτες λειτουργούν σαν άγκυρες που μας κρατούν πίσω, αλλά εξαρτάται ξεκάθαρα από μας, και μόνο από μας, στη διάθεσή μας να απαγκιστρωθούμε, στην ανάγκη ακόμα και να κόψουμε αυτή την άγκυρα για να πάμε μπροστά. Γιατί η ζωή είναι για να την διεκδικούμε, να τη ζούμε κι όχι για να τα συσσωρεύουμε όλα μέσα μας, σαν να μαζεύονται όλα μέσα σε μια χύτρα ταχύτητας που βράζει χωρίς να υπάρχει βαλβίδα ατμού, που αν εκραγεί, αλίμονο ποιον θα πετύχει με τις ολέθριες συνέπειές της. Χρειάζεται να έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τον εαυτό μας, να είμαστε ειλικρινής μαζί του και να μπορούμε να κάνουμε στην άκρη τον εγωισμό μας. Η κυρία Παναγοπούλου μας προσφέρει ένα δυνατό κοινωνικό μυθιστόρημα με έντονα ψυχογραφικά στοιχεία, πολύ καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο. Διαβάστε το, γιατί προσφέρει άφθονο υλικό για σκέψη και προβληματισμό.

Απωθημένα, καταπιεσμένες επιθυμίες που δύσκολα τις ξεχνάς. Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να πας τη ζωή σου παρακάτω γιατί είναι εκεί να σε στοιχειώνουν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να βγουν στην επιφάνεια. Ένα μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχει ανεκπλήρωτα όνειρα που δεν κατάφεραν λόγω κάποιων συνθηκών να τα πραγματοποιήσουν με αποτέλεσμα να τα κουβαλάνε σαν ένα βάρος στη ψυχή τους. Αναρωτιέμαι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν απωθημένες επιθυμίες και όνειρα;

Σίγουρα παίζει ρόλο και το πως το διαχειρίζεται ο καθένας και κατά πόσο επιτρέπει με την πάροδο του χρόνου να τον επηρεάζει στη μετέπειτα πορεία του.

Η συγγραφέας Μαρία Παναγοπούλου μας παρουσιάζει λοιπόν μια αληθινή ιστορία με τις ζωές των ηρώων της είκοσι χρόνια μετά. Σαντορίνη 1998, Ανάργυρος Σαντοριναίος, ένας γοητευτικός 28χρονος-συνιδιοκτήτης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου με την αδερφή του Καλλίστη στην Οία της Σαντορίνης. Ο Ανάργυρος "τόλμησε" να αγαπήσει μία υπάλληλό του, την Άννα ένα κορίτσι από την Ανάφη. Η απόφαση να την παντρευτεί έρχεται να βρει την αδερφή του Καλλίστη εντελώς αντίθετη η οποία ως σαν μία άλλη Τασσώ Καββαδία στέκεται και ενεργεί προκλητικά απέναντί της τρέποντας τη νύφη σε φυγή. Είκοσι χρόνια μετά το ζευγάρι ξανανταμώνει και προσπαθεί να ζήσει αυτό που δεν έζησε. Με τα απωθημένα τους να μην είναι μόνο ερωτικά.

Ένα βιβλίο χωρίς περιττές φλυαρίες που διαβάζεται απνευστί με εντυπωσιακό επίλογο.

Αξίζει να διαβαστεί!!!