Για να εκδοθεί ένα βιβλίο, πρέπει να έχει λόγο ύπαρξης. Και για να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να κομίζει κάτι καινούργιο. Τί καινούργιο κομίζει το βιβλίο “Μύθος και Αλήθεια”; Κομίζει καινούργιες απαντήσεις σε παλιά ερωτήματα, όπως:

– Υπήρξαν ή δεν υπήρξαν οι ήρωες της Ελληνικής Μυθολογίας;
– Από πού ήλθαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες, από πού οι Δωριείς;
– Ποιοι ήταν και τι απέγιναν οι Πελασγοί;
– Ποιοι ήταν οι “λαοί τής θάλασσας”;
– Πώς προέκυψαν οι “σκοτεινοί αιώνες”;
– Τι ξέρουμε για τον Όμηρο;
– Τι σχέση έχει η Οδύσσεια με το έπος του Γιλγαμές;

Σ’ αυτά και σε άλλα εύλογα ερωτήματα έρχεται να δώσει λογικές απαντήσεις το βιβλίο αυτό. Απαντήσεις αιρετικές σε σχέση μ’ αυτές που πρυτανεύουν στους οικείους επιστημονικούς κύκλους. Αιρετικές μεν, αλλά όχι και αυθαίρετες, όχι με στείρο πνεύμα αντιλογίας ούτε μ’ εκείνη τη ρηχή και ενίοτε σκανδαλοθηρική προσέγγιση, που έχει γίνει του συρμού τα τελευταία χρόνια.
Αιρετικές λοιπόν, αλλά “μετά λόγου γνώσεως”. Πρόκειται για την γνώση που μας μετάγγισαν οι ίδιοι οι αρχαίοι συγγραφείς και όχι οι διάφοροι ερμηνευτές και παρερμηνευτές τους.
Στην εποχή μας η γνώση έχει διασπασθεί σε μια πληθώρα τομέων και ειδικοτήτων, με αποτέλεσμα να χάνεται η άποψη του συνόλου. Στενεύει το οπτικό πεδίο τών επιστημόνων, και επηρεάζονται ανάλογα οι αντιλήψεις τους.
Η Αρχαιολογία λόγου χάριν τείνει να αποκοπεί και να αυτονομηθεί απο την Ιστορία, να εξελίσσεται τροφοδοτούμενη από τα ευρήματά της και μόνον. Γίνεται όμως Αρχαιολογία χωρίς Ιστορία;
Αντίθετα, στο βιβλίο επιχειρείται συνολική θεώρηση των πραγμάτων, μέσα από μια συνδυασμένη ανάγνωση των αρχαίων πηγών. Αυτή η συνδυασμένη ανάγνωση ρίχνει φώς στα σημαινόμενα των μύθων. Τοποθετεί τις ψηφίδες του μύθου στη σωστή τους θέση, κι έτσι προβάλλει σιγά – σιγά το ψηφιδωτό τού ιστορικού γίγνεσθαι. Αυτή είναι ο μίτος τής Αριάδνης, που θα μας γίνει οδηγός στον λαβύρινθο της προϊστορίας.