Mια ιστορία με ιστορικό υπόβαθρο, γροθιά στο στομάχι αποτυπώνεται με ρεαλισμό από την αξιόλογη συγγραφέα Λένα Μαντά. Η ηρωίδα της είναι η Φρειδερίκη κόρη του Βασίλη Ρένεση, ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση ο χαρακτήρας του με αυτόν που παρουσιάζει στον κόσμο. Mισογύνης, κακοποιητικός με σκοτεινό παρελθόν και με ακόμα πιο σαδιστικό μέλλον. Οι γυναίκες γι'αυτόν ήταν ένα μίασμα, ένα βάρος. Βάφτισε την κόρη του Φρειδερίκη θέλοντας να της δώσει κάποια αξία δίνοντας της το όνομα της βασίλισσας Φρειδερίκης. Το κορίτσι πέφτει θύμα του αδερφού της Φώτη και κυρίως από τις δολοπλοκίες του, λόγω ζήλειας, όχι να τη σκοτώσει αλλά να τη τιμωρήσει ο πατέρας τους χωρίς να γνωρίζει το τρόπο τιμωρίας που διάλεξε αυτός. Ένα πιστό αντίγραφο του πατέρα του.

"Το σπίτι της οδού Ισαύρων...Το σπίτι όπου αντίκρισα τον κόσμο και τον έμαθα κάνοντας τα πρώτα μου βήματα. Άκουσα καθαρά τον θρήνο και τα παρακάλια εκείνης. Είχε πέσει στα γόνατα και ικέτευε, ματαίως όπως αποδείχτηκε, να δείξει έλεος. Να διαλέξει άλλη τιμωρία. Του είχε αγκαλιάσει τα γόνατα κι εκείνος την είχε κλοτσήσει, όπως κλοτσάς ένα ενοχλητικό αδέσποτο, χωρίς να λογαριάζεις πως δικαίωμα στον πόνο έχει κι εκείνο...Η μνήμη μου, ραγισμένη ακόμη από το σοκ, με προδίδει, δεν ξέρω αν χτύπησε κι εκείνη μέσα στη μανία του να ισοπεδώσει ότι νόμιζε πως έπρεπε να ισοπεδωθεί. Εμένα δηλαδή...Περίσσευα πάντα στη ζωή του και η μόνη αξία που μου αναγνώριζε ήταν ότι ποτέ δεν του προκάλεσα το παραμικρό πρόβλημα. Ήσυχη, πειθαρχημένη, πειθήνια, σχεδόν αόρατη. Μόνο κάτι τέτοιο μπορούσε ν'ανεχτεί από ένα θηλυκό το οποίο θεωρούσε περιττό να περπατάει επί της γης...Αυτή ήταν η άποψή του για όλες τις γυναίκες...Το ότι υπήρχε κι ένας γιος μέσα σ'εκείνο το σπίτι τον έκανε ν'ανέχεται και τη δική του γυναίκα...Η μόνη αναγνώριση...Του έκανε ένα γιο...Κάτι άξιζε λοιπόν...Η γνώμη της όμως δε μέτρησε ποτέ...Δεν είχε δικαίωμα να κοιτάζει στα μάτια τον άντρα-αφέντη της..."

Αναμορφωτήριο Θηλέων στην Αθήνα, ένας χώρος που στιγμάτισε πολλές ζωές κοριτσιών, από τη δεκαετία του '50 έως τη δεκαετία του '70 που έκλεισε. Τα κορίτσια έμπαιναν υποτίθεται να σωφρονιστούν είτε γιατί έκαναν πεζοδρόμιο, είτε γιατί δούλευαν στην Τρούμπα, είτε και από τους ίδιους τους γονείς τους επειδή ερωτεύτηκαν, και έβγαιναν με μία σφραγίδα όχι μόνο πάνω σ'ένα χαρτί αλλά και με μία σφραγίδα στη ψυχή τους. Τα κορίτσια μέσα σ'αυτό το οικοδόμημα υπέφεραν, οι συνθήκες διαβίωσης ήταν σε σημείο εξαθλίωσης, το ξύλο και οι τιμωρίες ήταν βάναυσες σε σημείο τα κορίτσια να αυτοτραυματίζονται για να πάνε στο νοσοκομείο που ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Ιδιαίτερη πλοκή, αλλεπάλληλες ανατροπές, άρτια δομημένοι ήρωες, διαβάζεται απνευστί από πρώτη σελίδα μέχρι τη τελευταία.Αξίζει να διαβαστεί!

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον τρόπο που έχει η κ. Μαντά να καθηλώνει με τη γραφή και τις εικόνες που συνθέτει, ό,τι κι αν είναι αυτό που θα σου διηγηθεί. Η σφραγίδα διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον κι όσο κι αν ξέρεις σχεδόν τι πρόκειται να συμβεί στην αμέσως επόμενη σελίδα δεν μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα, ούτε όμως και τη συγκίνηση που κάθεται σαν κόμπος στον λαιμό. Αρκετά καλή δουλειά και το όλο σκηνικό (πολιτικό, κοινωνικό, ιστορικό, πολιτιστικό), πιστό και δοσμένο με λεπτομέρεια και ακρίβεια.