Αφήστε με να σας
αφηγηθώ πώς ένα σκιάχτρο
κατάφερε να πάρει τη θέση
που του αναλογεί στον κόσμο
των ανθρώπων.

Ήταν μόνο ένα σκιάχτρο!

Ένα όμορφο άσχημο σκιάχτρο γεμάτο δύναμη για ζωή. Αν και είχε αποστεωμένο, αχυρένιο σώμα, είχε πίστη στην αποστολή του, να διώχνει τα πουλιά και να φυλάσσει τη σοδειά. Ήταν ο θεματοφύλακας του μποστανιού του αφέντη του. Νύχτα μέρα φόβιζε τα πετούμενα τ’ ουρανού, τα τρωκτικά και τις αλεπούδες, που δεν έχαναν την ευκαιρία να επιχειρούν στο χωριό μας αναζητώντας την τροφή τους. Αν και «δερνόταν» από τους αέρηδες και τη βροχή, που ήθελαν να το αφανίσουν, εκείνο αντιστεκόταν με σθένος, γι’ αυτό και δίκαια το θεωρούσαν οι κάτοικοι του χωριού ως τον ακοίμητο φρουρό του κάμπου…