«Πο­τέ δεν κο­λυ­μπάς δύο φο­ρές στο ίδιο Πο­τά­μι – αλ­λά βγαί­νεις πιο πλού­σι­ος σε εμπει­ρί­ες, σε ιδέ­ες, σε φί­λους».

Γι­α­τί «γί­να­νε αυτά τα κεί­με­να βι­βλίο»; Το 1994, επι­σκέ­φθη­κα μα­ζί με άλ­λους δύο φί­λους το πα­τρι­κό του ενός εξ αυτών, μια φάρ­μα στην κο­ρυ­φή ενός λό­φου σε ένα μι­κρό χω­ριό της Ουα­λί­ας. Ήταν η επο­χή που και οι τρεις γρά­φα­με τα δι­δα­κτο­ρι­κά μας. Ο πα­τέ­ρας του οικο­δε­σπό­τη μας, το βρά­δυ με­τά την pub μας είπε μι­σο-αστεία μι­σο-σο­βα­ρά: «Ο πα­τέ­ρας μου έλε­γε πως ο κά­θε άντρας [ξέ­ρω, σε­ξι­στι­κό, αλ­λά έτσι τα λέ­γα­νε οι πα­λιοί] πρέ­πει να φυ­τέ­ψει ένα δέ­ντρο, να κά­νει ένα παι­δί και να γρά­ψει ένα βι­βλίο. Εσείς αρ­χί­σα­τε και οι τρεις ανά­πο­δα». Του εξη­γή­σα­με πως το δι­δα­κτο­ρι­κό δεν με­τράει για βι­βλίο. Επει­δή από τό­τε και με­τά φύ­τε­ψα αρ­κε­τά δέ­ντρα και έκα­να δύο παι­διά, σκέ­φτη­κα πως ίσως η συλ­λο­γή κει­μέ­νων να με­τράει τε­λι­κά για βι­βλίο.