Ανοίγει το βιβλίο της. Ένα παλιό βιβλίο, η Βί- βλος της, που έπαιρνε πάντα μαζί της όποτε έφευ- γε. Παλιά δερματόδετη έκδοση με χοντρό εξώφυλ- λο κι εύθραυστα φύλλα, που είχε βρει σε κάποιο μαγαζάκι του τρόμου στην Πράγα για λίγα νομί- σματα. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ανοίγει στη σελίδα που το είχε αφήσει. Οι λέξεις χορεύουν. Φεύγουν τα σύμφωνα, μένουν τα φωνήεντα και τα- νάπαλιν. Είναι αδύνατον να διαβάσει κανονικά. Κι όταν ακόμα όλα μπουν στη σειρά, στρεβλώνουν το νόημα. Κι η λύπη γίνεται λείπει, το δίστιχο δύστυχο, το κερί καιροί, η ανεμώνη δυναμώνει. Είναι αστείο. Μια κράμπα του εγκεφάλου. Δεν δέχεται αυτό που συμβαίνει. Το ότι συμβαίνει σ’ εκείνην.
Και ο εγκέφαλος συνεχίζει τα κόλπα του. Οι λέ- ξεις γίνονται νότες, οι νότες συγχορδίες. Κι ύστερα οι συγχορδίες μέτρα και τα μέτρα μελωδικές γραμ- μές. Ο νους της, ως μαέστρος του κειμένου, το με- ταφράζει σε μουσική. Η μελωδία του νου της εί- ναι κρυμμένη κάτω από τις λέξεις αυτού του βιβλί- ου. Φωλιάζει στο κεφάλι της και δεν την αφήνει σε ησυχία. Κλείνει τ’ αυτιά της. Δεν μπορεί, συλλογιέ- ται. Η μελωδία βγαίνει από το ραδιόφωνο της μη- τέρας στο διπλανό δωμάτιο. Είναι τα λατρευτά της παράσιτα που η κούραση μεγεθύνει. Μπαίνει στις μύτες των ποδιών στο υπνοδωμάτιο του πατέρα.
Κλείνει το μόνιμα ανοικτό ραδιόφωνο που μονί- μως σιγομουρμουρίζει στη γωνία. Όμως η μελωδία επανέρχεται δριμύτερη. Σκοντάφτει στο ξύλο του κρεβατιού και το δεξί της γόνατο ματώνει. Βγαίνει στο μπαλκόνι από τη μισάνοικτη μπαλκονόπορτα. Η νύχτα είναι γλυκιά κι αέρινη σαν το λευκό νυχτι- κό, μα δεν είναι δική της. Στην τσιμεντένια ησυχία της πόλης, τα φύλλα της λεύκας χαράζουν στον τοί- χο της βεράντας και μες στον τοίχο του δωματίου τις σκιές που σύγχυζαν τη μητέρα τα βράδια. Προ- χωρά στη γωνία από όπου προβάλλει το κομμά- τι του κάστρου σαν παλιός κολλητός. Πάνω από το οξυκόρυφο τόξο του αναβοσβήνει ένα αστέρι, σαν να της κλείνει το μάτι ο ουρανός.