Ένα μικρό αυτοβιογραφικό χρονικό από τη Θεσσαλονίκη των φοιτητών του 1968 μέχρι τη μεταπολίτευση. Μια σύντομη ματιά στα χρόνια που μεσολάβησαν έως τώρα, χρόνια “δημοκρατίας”, “ελευθερίας”, “ατομικών δικαιωμάτων”, “δημιουργίας” και ανάπτυξης, χρόνια τηλεόρασης, ψηφιακής λαίλαπας και τέλειας αποχαύνωσης.
Από τη δικτατορία των συνταγματαρχών μέχρι την οικονομική υποδούλωση και από τον ψυχρό πόλεμο μέχρι τη μονοκρατορία της Δύσης και την υγειονομική δικτατορία, ένα είναι το μήνυμα: ότι «αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ» ή ότι οι αλλαγές θα είναι πάντα προς το χειρότερο.
Μόνη ελπίδα διαχρονικά παραμένει κάποια “θλιβερά μειοψηφία”. Αυτήν θα εντοπίσει και σ’ αυτή θα σταθεί ο ιστορικός του μέλλοντος. Με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει μέλλον.