Λυχναράκια που σιγοκαίν στην ιερή εστία της φιλίας, τα είκοσι τέσσερα ποιήματα της συλλογής «Ακουαρέλες και ψηφιδωτά»· ενδόμυχων διαδρομών ψίθυροι· εξομολογήσεις που απαλύνουν της ψυχής το άχθος και το άλγος. Νοσταλγικό σεργιάνισμα πίσω στα χρόνια της αθωότητας, τότε που ζωγραφίζαμε πρόσωπα και τοπία στο μπλοκ ιχνογραφίας με νερομπογιές ή συνταιριάζαμε πάνω σε χαρτόνι βότσαλα και κοχύλια ―ενθύμια από τις καλοκαιρινές μας διακοπές― σ’ ευφάνταστα μωσαϊκά. Εικόνες ευφρόσυνες, ξεθωριασμένες πια, που μοιάζουν ν’ ακροπατούν σα φαντάσματα στη σκιά του πολέμου καθώς εκείνος, κρυμμένος πίσω από νέο προσωπείο, εφορμά ξανά με το σαρωτικό του μένος, το αέναο.